Πιάνω τις προάλλες να γράψω στο google «είμαστε ό,τι ...» και βλέπω τις αυτόματες προτάσεις να συμπληρώνουν :
Είμαστε ό,τι τρώμε (yeah, you son of a cannibal!)
Είμαστε ό,τι διαβάζουμε (too easy)
Είμαστε ό,τι φοράμε (ουδέν σχόλιον)
Είμαστε ό,τι ονειρευόμαστε (οκ, προφανώς είμαστε όλοι δισεκατομμυριούχοι και τα έχουμε όλοι με την Scarlett. Ε, μαγκιά μας λοιπόν!)
Είμαστε ό,τι επαναλαμβάνουμε (close enough, but not there yet)
Και με τρομερή έκπληξη διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει το προφανές. Είμαστε ό,τι λέμε.

Ναι, οκ, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ακριβές προφανώς. Τίποτα δεν είναι τόσο μονοδιάστατο. Αλλά από οποιοδήποτε ρήμα βρεις να συμπληρώσεις, το «λέμε» είναι αυτό που πλησιάζει περισσότερο στην πραγματικότητα. Ούτε καν το «σκεφτόμαστε». Το σύνολο των πραγμάτων που εκσφεδονίζουμε από την αρχιστοματάρα μας είναι που μας καθορίζει. Σκιαγραφεί το άτομό μας για να το πω και πιο κουλτουρέ αν θέλετε. Βέβαια, δεν μιλάω μόνο για τις απόψεις μας. Αυτό είναι το εύκολο. Αναφέρομαι και στα γούστα μας, τι θα προτείνουμε, σε τι δηλώνουμε συμπάθεια και σε τι αντιπάθεια. Όπως επίσης και πώς κρίνουμε καταστάσεις, πρόσωπα και προβλήματα.

Έχω αρχίσει να αγανακτώ με αυτό. Tο βρίσκω τόσο εξόφθαλμο που κοντεύω να πιστέψω ότι πρόκειται για κάποιου είδους αρχαία μυστική γνώση και ότι εγώ είμαι (χωρίς να το ξέρω) μέλος των Illuminati. Διότι, δεν έχω βρει άτομο να διαφωνεί (ναι, ναι, ούτε ο Βρασίδας) και παρ’ ολ’ αυτά, είναι ελάχιστοι αυτοί που πραγματικά το εφαρμόζουν. Ας υποθέσουμε τον Κίμωνα, γνωστός στην παρέα του και ως «νυχτοπερπατάκιας». Έχει γυρίσει όλα τα μαγαζιά της Αθήνας στα οποία μπορείς είτε να φας, είτε να πιεις είτε και τα δύο. Ναι, ο Κίμωνας δεν κάνει τίποτα άλλο καθημερινά. Ζωάρα... Ο Κίμων λοιπόν κάθε φορά που έχει πάει σε ένα μαγαζί, έχει να πει τα καλύτερα. Ακόμα και για τα McDonald’s όταν τα είχε πρωτοεπισκεφτεί. Άρα, όταν θα σου προτείνει κάποιο μέρος, θα πρέπει η πρότασή του να μπει από το ένα σου αυτί και να βγει από το άλλο. Να σου είναι τελείως αδιάφορη η γνώμη του, αφού λέει τα ίδια και για αυτά που σ’ αρέσουν αλλά και για τα υπόλοιπα.

Θα μου πείτε ότι οι περισσότεροι το κάνουν αυτό. Συνήθως, έχουμε τσεκάρει από τους γνωστούς μας ποιος προηγείται στην κούρσα καλών εισηγήσεων σε ό,τι αφορά νυχτερομάγαζα, φαγάδικα, ταινίες, σειρές, μουσικές και τα ρέστα, σωστά; Περίπου ναι. Στατιστικά το ακολουθούμε όταν είναι βολικό. Έστω ότι βγαίνει μία καινούρια ταινία και οι περισσότεροι σου λένε ότι αξίζει και πρέπει να την δεις. Ένας φίλος σου όμως, γνωστός για την εντυπωσιακή ταύτιση σε ταινιο-γούστα μεταξύ σας, ο Τέρης Σινεφιλόπουλος (#αθάνατο_mindtrap) σου τονίζει ότι δεν θα σ’ αρέσει χρησιμοποιώντας μάλιστα και 2-3 επιχειρήματα. Η αισιόδοξη εκδοχή από κει και πέρα είναι να του δώσεις το benefit of the doubt. Πιθανολογώ όμως ότι θα τον αγνοήσεις και στο τέλος θα επιβεβαιωθεί. Και το χειρότερο είναι ότι στο μέλλον, μάλλον θα ξαναπράξεις το ίδιο σε ανάλογη περίπτωση. Το λες και ΔενΒαζωΕγωΜυαλοΚατάσταση.

Αν το όλο θέμα περιοριζόταν μόνο στο ποιο θα είναι το επόμενο συγκρότημα που θα ψάξεις, δεν θα καθόμουν να γράψω ολόκληρο κατεβατό. Το πρόβλημα είναι ότι επεκτείνεται και σε πιο σημαντικά ζητήματα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το χειρισμό προσωπικών situations. Έστω ότι πας σε έναν φίλο σου, τον Αριστοτέλη, να του ζητήσεις συμβουλή για κάτι, είτε εργασιακό, είτε γκομενικό, είτε στοιχηματικό, whatever τελοσπάντων. Στον συγκεριμένο όμως πήγες διότι έχει γράψει ένα καλό ρεκόρ πετυχημένων προτάσεων, ασχέτως αν εσύ τις ακολούθησες ή όχι. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων έχει επιβεβαιωθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Έστω λοιπόν ότι αυτή τη φορά σου προτείνει κάτι που σου φαίνεται, ας πούμε, ύποπτο, και δύσκολο να πετύχει. Το λογικότερο που θα έπρεπε να κάνεις, θα ήταν να κρατήσεις τα λεγόμενά του και να του δώσεις (και πάλι) το benefit of the doubt, αλλά δεν θα το κάνεις. Σου υπόσχομαι ότι από τη στιγμή που δεν σου «κάνει» η συμβουλή του, θα την απορρίψεις. Θα την ξαναθυμηθείς όταν (και αν) επαληθευτεί, και ίσως ούτε τότε. Διότι εσύ με την κριτική σου ικανότητα (όποια είναι αυτή, αδιαφορώ), που αρχικά θεώρησες ότι δεν αρκεί, στη συνέχεια αποφάσισες ότι τελικά έφτανε. Και να σου πω κιόλας γιατί το έκανες όλο αυτό. Αρχικά ζητούσες επιβεβαίωση για μια ιδέα που είχες, και θεώρησες ότι ο bullseye φίλος σου θα σου την έδινε χωρίς να το ξέρει. Είπε κάτι διαφορετικό; Τέλος, blacklisted! Εγωιστικό τομάρι... Είχε και διαφορετική άποψη ο παλιοχαμούρης.

Παρά το προηγούμενο σενάριο, για μένα, υπάρχει και σπαστικότερη περίπτωση, αυτή της αμφισβήτησης των προθέσεων, η οποία περιγράφεται καλύτερα μέσα από την ιστορία του Τάκη Ξεκαθαράκη. Ο Τάκης έχει ένα χαρακτηριστικό έχοντας καταγωγή από την Truthland, λέει πάντα αυτό που έχει μέσα στο κεφάλι του. Καλό, κακό, αδιάφορο; Αυτό που πιστεύει, αυτό θα πει. Το αν έχει δίκιο ή άδικο, ελέγχεται την κάθε φορά. Στην ανάγκη επεμβαίνει κι ο Αριστοτέλης άμα χρειαστεί. Ο Τάκης λοιπόν αντιμετωπίζει το εξής πρόβλημα με τα κοντινά του πρόσωπα. Παρόλο που είναι καθολικά αναγνωρισμένο αυτό το χαρακτηριστικό του, υπάρχουν φορές που αμφισβητείται το πόσο πιστεύει αυτό που λέει. Συνήθως σε πράγματα που θα σήμαιναν κάτι αρνητικό για τον άλλον, αν όντως ο Τάκης τα πίστευε. Επειδή όμως ο άλλος δεν μπορεί να έχει κάτι αρνητικό πάνω του (quelle surprise!), η μόνη προφανής εξήγηση είναι ο Τάκης ψεύδεται!

Ο καθένας από εμάς έχει ένα ιστορικό όσων έχει πει στη ζωή του. Καθαρά από ποσοτική άποψη, αυτό το ιστορικό είναι τεράστιο. Ή μάλλον, για να γυρίσω το «πρόσωπο», ο καθένας μας έχει κρατήσει ένα ιστορικό για τους υπόλοιπους. Μέσα από αυτό ξεχωρίζουν διάφορα μοτίβα καλού ή κακού γούστου, έξυπνων ή χαζών απόψεων, βαθιάς γνώσης ή πλήρους άγνοιας. Δεν έχει σημασία ποιο από αυτά, διότι σίγουρα κάποιο (ή περισσότερα) ισχύει. Το λογικό θα ήταν να λαμβάνουμε πιο συχνά υπόψιν μας τα clusters που δημιουργούνται. Ναι, ναι, ακόμα κι όταν δεν μας συμφέρει, ή δεν μας αρέσει. Τουλάχιστον να δίνουμε το γαμημένο το benefit of the doubt.

Ο Αριστοτέλης δεν γουστάρει άλλη αμφισβήτηση!

ΥΓ1 : Ομολογώ ότι σε άλλο θέμα ήθελα να φτάσω, αλλά προφανώς παρασύρθηκα.

ΥΓ2 : Ο Αριστοτέλης και ο Τάκης έχουν αγανακτήσει πλέον και στη μυστική συνάντηση που είχαν χθες, αποφάσισαν ότι θα πληρώσουν όσο-όσο για να είναι ανάμεσα στους πρώτους αποίκους στον Άρη. Ο Τέρης βολοδέρνει σε κάποιο φεστιβάλ και ο Κίμωνας τα πίνει σε κάποιο κωλόμπαρο από χθες το βράδυ.

ΥΓ3 : Φανταστείτε ο Τάκης κι ο Αριστοτέλης να ήταν το ίδιο άτομο.