Στο πρώτο κομμάτι του άρθρου παρατίθεται μια καταχώρηση από το προσωπικό ημερολόγιο του Ιησού

Παρασκευή, 10 Ιουνίου, 32μ.Ε. (μετά Εμέ)

«Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Το πρωί ξύπνησα από έναν έντονο εφιάλτη. Ονειρεύτηκα ότι μια μέρα οι άνθρωποι θα τιμούν τη μνήμη μου φορώντας στο λαιμό τους το σύμβολο πάνω στο οποίο θα θανατωθώ. Παράλογο, το ξέρω. Σηκώθηκα ιδρωμένος και πήγα στην κουζίνα.

Πριν ξεκινήσω για τη δουλειά ήπια καφέ με τη Μαρία. Είχε τα νεύρα της. Παραπονιόταν ότι δε διασκεδάζουμε πια. Ο άντρας της κολλητής της, της Σάρας, λέει, την πήγε πριν μια βδομάδα στον ετήσιο διαγωνισμό “Φτύστε το Λεπρό” και πέρασε υπέροχα. Εγώ της απάντησα ψύχραιμα ότι η φίλη της της είπε ψέματα αφού δεν υπάρχει πια λεπρός ούτε για δείγμα στη Γαλιλαία. Τους γιάτρεψα όλους. Της εξήγησα επίσης ότι με μισθό μαραγκού δε μας παίρνει και για μεγάλες πολυτέλειες. Τότε αυτή πρότεινε να ξαναπιάσει την παλιά της δουλειά αλλά –προφανώς- δε σήκωνα κουβέντα.

Η Μαρία ικετεύει για πολλοστή φορά τον Ιησού να βγάλει έξω τα σκουπίδια

Το μεσημέρι γύρισα σπίτι με τον Πέτρο. Όταν ρώτησα τη Μαρία τι είχε μαγειρέψει γύρισε με το γνωστό υπεροπτικό της ύφος και μου είπε “ψάρι – βλέπεις κάποιος δε σκέφτηκε να πολλαπλασιάσει και κανένα αρνί”. Ο Πέτρος άρχισε να χασκογελάει και ντράπηκα. “Αυτός είναι ο Βράχος που θα στηρίξω την Εκκλησία μου πάνω του;”, αναρωτήθηκα αποκαρδιωμένος. Τελικά, είχαν μείνει ευτυχώς λίγα κεφτεδάκια που έφερε χθες η μάνα μου.   

Λίγες ώρες αργότερα ήρθε κι ο Ιούδας – ντίρλα ως συνήθως. Ξάπλωσε στον καναπέ κι άπλωσε τα λασπωμένα βρωμόπόδαρά του πάνω στο καινούργιο τραπεζάκι κι εγώ τα πέταξα αμέσως κάτω πριν αρχίσει να στριγγλίζει σαν υστερική η γυναίκα. Εκείνος, με την ανάσα του να ζέχνει από μίλια κρασί από την Κανά με φίλησε απολογητικά στο μάγουλο. Τον σταμάτησα λέγοντάς του να κόψει τα αδερφίστικα και να ξεσουρώσει. Διαισθανόμενος ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη τους παρακάλεσα να φύγουν σιγά-σιγά.

Όταν μείναμε μόνοι μας η Μαρία μου εξήγησε ότι νοιώθει πιεσμένη αυτήν την περίοδο και γι’ αυτό κι η συμπεριφορά της ήταν κάπως απότομη. Εγώ τη διαβεβαίωσα ότι όλα ήταν καλά και την πήρα αγκαλιά. Τη φίλησα και άρχισα να τη γδύνω οδηγώντας τη στο κρεβάτι. Είχαμε καιρό να κάνουμε έρωτα. Όταν τελείωνε άρχισε να φωνάζει “Χριστέ μου” και το ηθικό μου αναπτερώθηκε – πάντα είναι μια ένεση αυτοπεποίθησης όταν ακούς το Όνομά σου την ώρα του σεξ. Γρήγορα όμως θυμήθηκα ότι σε λίγους μήνες θα με σταυρώσουν και η θλίψη επέστρεψε.

Προσευχήθηκα στον πατέρα μου (όχι στον Ιωσήφ, στον Original) για περισσότερο χρόνο. Δε θέλω να πεθάνω. Θέλω να μείνω εδώ με τους φίλους μου και τη Μαρία. Δε ζήτησα ποτέ να γίνω διάσημος… πάλι με βρήκε το ξημέρωμα να γράφω. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Τουλάχιστον σε λίγες ώρες θα δω τον Ιωάννη και θα ξεχαστώ με τις βλακείες του. Καλημέρα».

...........................................................................................................

Τώρα… θα το εκτιμούσα αν κάνατε μια προσπάθεια να συγκρατήσετε τις αυτοματοποιημένες αντιδράσεις σας. Κατανοώ απόλυτα ότι το αντανακλαστικό σχόλιο στην fictional καταχώρηση ημερολογίου μπορεί να είναι κάτι του στυλ «και τι; νομίζεις τώρα ότι είναι επαναστατικές οι μαλακίες που γράφεις;» και θα σας απαντήσω. Το παραπάνω κομμάτι δε θεωρώ ότι είναι ούτε επαναστατικό, ούτε βλάσφημο, ούτε καν πρωτότυπο. Δεν ήταν εξάλλου αυτός ο στόχος.

Το κεντρικό point που θέλω να κάνω είναι το «γιατί θα ήταν τόσο κακό να είχε σχέση ο Ιησούς με τη Μαγδαληνή»; «Επειδή κάτι τέτοιο δε γράφεται πουθενά στα Ευαγγέλια», θα μπορούσε να απαντήσει εύκολα κάποιος χριστιανός φίλος. Δεν είναι όμως αυτός ο πραγματικός λόγος. Όλη η ουσία βρίσκεται στο άρρηκτο θρησκευτικό δέσιμο των εννοιών «αγνότητα» και «αγαμία». Από την Παναγία που γονιμοποιείται από λουλουδάκια σαν το αντίστροφο μιας μέλισσας, έως το Χριστό που πεθαίνει παρθένος. Και το χαιρόμαστε.

Να θυμηθούμε κάπου εδώ ότι με βάση την «επίσημη» χριστιανική εκδοχή των πραγμάτων, ο Ιησούς ήταν θεάνθρωπος. Άρα για ποιο λόγο απορρίπτουμε με έναν τόσο παράλογα βολικό τρόπο την ανθρώπινη υπόστασή του; Γιατί να μην ήθελε να κάνει πλάκες με τους φίλους του πριν το μεσημεριανό εξορκισμό; Γιατί να μην ήπιε μια ρετσίνα μαζί με το Λάζαρο αφού τον ανέστησε; Και ναι… γιατί να μην έκανε τρελίτσες με τη Μαγδαληνή; Μόνο και μόνο η έξαψη και η αδρεναλίνη μετά τη σωτηρία της Μαρίας από το λιθοβολισμό θα έπρεπε να τους οδηγήσει σε παθιασμένους μαραθωνίους αγκομαχητών. And that’s okay.

Έρωτας από την πρώτη ματιά...

Στον «Τελευταίο Πειρασμό» πάντως ο Καζαντζάκης περιέγραψε κάτι ακόμα πιο light: Ότι ο Ιησούς και η Μαρία παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά. Γιατί αυτό είναι πιο light; Επειδή στο τέλος του βιβλίου αποκαλύπτεται ότι όλη η ειδυλλιακή οικογενειακή ζωή ήταν μια φαντασίωση. Μια ψευδαίσθηση του Χριστού πάνω στο σταυρό καθώς ξεψυχούσε. Άρα ουσιαστικά δεν έλαβαν ποτέ χώρα τα «αμαρτωλά» γεγονότα που σκιαγραφήθηκαν νωρίτερα. Οι οργισμένες αντιδράσεις βέβαια περίσσεψαν, γιατί προφανώς θα πρέπει να «ξηλώσουμε» από το προφίλ του Ιησού οτιδήποτε υποδηλώνει ερωτικό ένστικτο και να ποινικοποιήσουμε ακόμα και τις ενδεχόμενες σκέψεις του. Και εντάξει, τότε ήταν 1953. Λογικά τα επακόλουθα. Οι αντιδράσεις όμως στην Ελλάδα (ευτυχώς από μικρή μερίδα κόσμου) όταν ήταν να προβληθεί η Σκορσεζική κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος ήταν η αποθέωση του κιτσάτου παραλογισμού. Και επαναλαμβάνω: ακόμα και μέσα στο μυθοπλαστικό σύμπαν του Καζαντζάκη ο Ιησούς ΔΕΝ έκανε οικογένεια με τη Μαρία. Ήταν απλά ένας «πειρασμός».

Ναι, εγώ δεν πιστεύω στη θεϊκή φύση του Ιησού. Όσοι πιστεύουν όμως, θεωρούν ειλικρινά ότι είναι πιθανότερο να αναλήφθηκε στον ουρανό από το να έκανε τη Μαγδαληνή να τον δει φαντάρο;