Την περίοδο που έβλεπα τη σειρά “The West Wing” πρέπει να ομολογήσω ότι κόντευε να με πιάσει κατάθλιψη. By the way, αν δεν την έχεις δει, μην το σκέφτεσαι, ξεκίνα χθες. Να βλέπω και να σκέφτομαι ότι μια τέτοια διοίκηση, ένας τέτοιος Πρόεδρος είναι ιδανικός. Όχι γιατί έφτιαξε τον τέλειο κόσμο, αλλά γιατί πατούσε πάνω στο σωστό πρότυπο Ηγέτη. Ο Ηγέτης ο οποίος έχει σωστό προσανατολισμό να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις εκεί που ζορίζει το πράγμα. Και να μην καθησυχάζει με μια επιτυχία αλλά να οραματίζεται τον επόμενο στόχο.

Ο Bartlet ως fictional Πρόεδρος έκανε πολλά. Ενίοτε η σειρά κατηγορείται ότι το είχε παρακάνει και τα όσα πρόβαλλε ήταν μη ρεαλιστικά και τελοσπάντων κάτι μεταξύ «έλα, το γαμήσατε πια» και «άντε ρε χαβαλέδες!». Μερικά από τα «πολλά» ήταν ότι δημιούργησε εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, όρισε στο Ανώτατο Δικαστήριο έναν από την κοινότητα των λατίνων, όρισε την πρώτη γυναίκα Υπουργό Δικαιοσύνης, έδωσε αμνηστία σε λαθρομετανάστες μέσω νομοσχεδίου και φρόντισε για την κοινωνική ασφάλιση αρκετών. Υπάρχουν όντως μερικά σημεία που μπορούμε να πούμε ότι ξεφτιλίστηκε το θέμα.

Το πρώτο ήταν με την λύση του προβλήματος ασφάλισης. Τη λύση τη σκέφτηκε ένας από το επιτελείο του (ο Toby για όποιον θυμάται). Λόγω των μικροκομματικών πολιτικών και από τις δύο παρατάξεις, δεν θα πέρναγε ποτέ. Για αυτό προτίμησε να βάλει έναν Ρεπουμπλικάνο και έναν Δημοκρατικό να πουν ότι ήταν δικιά τους ιδέα, και μάλιστα για να εξασφαλίσει την αποδοχή και από τις δύο παρατάξεις, εκείνος πήρε το ρόλο του «κακού» που αντιστάθηκε. Άκου τον χαβαλέ τώρα τι έκανε. Το δεύτερο ήταν όταν βρέθηκε υπό την πίεση γεγονότος που έθετε σε σύγκρουση την πλευρά του ανθρώπου Bartlet με τον ρόλο ως Πρόεδρος Bartlet. Αποφάσισε τότε να χρησιμοποιήσει ένα άρθρο του Συντάγματος που αφαιρούσε τις αρμοδιότητές του προσωρινά υπέρ του προέδρου του Κογκρέσου διότι ανησυχούσε ότι δεν θα έκανε νηφάλιες επιλογές. Δεν λέω περισσότερα διότι, hello, spoiler alert. Αλλά όπως και να ‘χει, ο χαβαλές αυτοκαθαιρέθηκε για ηθικούς λόγους. Το τρίτο ήταν για τα πανηγύρια τελείως. Το βλέπεις και γελάς. Ότι και καλά τώρα παρενέβη πραγματικά προκειμένου να λυθούν οι διαφορές μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, και μάλιστα το πέτυχε κιόλας. Εντάξει τώρα, αυτό είναι επιστημονική φαντασία, έτσι;

Έχω να πω και ακόμα περισσότερα, ακόμα αναλυτικότερα :

• 11.200.000 νέες θέσεις εργασίας πετυχαίνοντας ταυτόχρονα αύξηση των θέσεων για 58 διαδοχικούς μήνες, το οποίο ήταν και το μεγαλύτερο σερί που είχε καταγραφεί.
• Ασφάλισε πάνω από 10.000.000 πολίτες μέσω νομοσχεδίου.
• Στις θητείες του (ναι, έκανε 2), δεκαπλασιάστηκε το ποσοστό ηλεκτροδότης που προερχόταν από ηλιακή ενέργεια, με τις αντίστοιχες εγκαταστάσεις προφανώς.
• Διοχέτευσε πάνω από 1.000.000.000 δολλάρια στην βαθμίδα της εκπαίδευσης για την προσχολική ηλικία.
• Δικαιώθηκαν πάνω από 15.000.000 έγγραφα παράπονα καταναλωτών, στους οποίους επεστράφησαν περίπου 4.800.000.000 δολλάρια.
• Μείωσε το έλλειμμα από 9,8% σε 2,8% του ΑΕΠ.
• Κατήργησε το στοιχειωμένο εμπάργκο στην Κούβα, τροποποιώντας σταδιακά το υπάρχον πλαίσιο.
• Νομοθέτησε υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων στις περισσότερες πολιτείες της Αμερικής.

Και δεν του έφταναν όλα αυτά, αλλά συνέχισε να κυνηγάει περισσότερα όπως :

• Μέτρα να ενισχύσει τη μεσαία τάξη και τα χαμηλά στρώματα.
• Δωρεάν 2ετής φοίτηση σε δημόσιο κολλέγιο.
• Βελτίωση των υποδομών
• Περισσότερη έμφαση στην ιατρική έρευνα.
• Μεγαλύτερη δραστηριότητα και περισσότερες αποστολές της NASA.
• Ήθελε να κλείσει τελείως το Guantanamo, τη λειτουργία του οποίου είχε ήδη περιορίσει.

Oh, snap! Σωστά, αυτά αφορούν τον Obama και όχι τον Bartlet.

Αυτός είναι ο Mr. President of the United States Barack Obama. Και έχει και 2 χρόνια ακόμα. Τα παραπάνω bullet points αναφέρθηκαν στην ετήσια ομιλία State of the Union που έγινε πριν μερικές μέρες. Μεταξύ άλλων βέβαια διότι (ω ναι!) δεν τα έγραψα και όλα. Την πρώτη φορά που την είδα, διότι (ω ναι!) δεν την είδα μόνο μία φορά, με συνεπήρε το ίδιο ακριβώς συναίσθημα που είχα και με τον Bartlet. Τη δεύτερη φορά που την είδα, γέμισα 4 σελίδες τετραδίου σημειώνοντας τα επιτεύγματα και τους στόχους. Και ήταν και μονόωρη η ομιλία. Θα επανέλθω όμως σε αυτό.

Βάζω στοίχημα και όποιος θέλει, σηκώνει το γάντι, ο Obama θα μείνει στην ιστορία δίπλα σε Founding Fathers και Lincoln. Όχι μόνο διότι ήταν ο πρώτος Αφροαμερικάνος Πρόεδρος. Όχι απλά γιατί έχει πετύχει όλα τα παραπάνω (και ακόμα περισσότερα όπως είπα). Όχι μόνο επειδή όσα πέτυχε, τα πέτυχε παίρνοντας τα ηνία τη χειρότερη στιγμή που θα μπορούσε να αναλάβει Πρόεδρος, διότι να θυμηθούμε ότι το 2008 ήταν ακριβώς το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Όχι μόνο γιατί είναι τόσο γαμάτα πετυχημένος που στρώνει με ευκολία το δρόμο και για την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο, σπάζοντας έτσι και δεύτερο ταμπού. Αλλά διότι είναι οραματιστής, πέρα από ικανός. Είναι ο Bartlet της πραγματικής Ιστορίας.

Επιστρέφοντας λοιπόν στο State of the Union και στο άρθρο του Dytax ταυτόχρονα. Υπήρχαν 2-3 σημεία στην ομιλία του που με χάλασαν. Επέκτεινε, για παράδειγμα, τη «δημοκρατική» ρητορική ότι η μεγάλη πλειοψηφία του μουσουλμανικού κόσμου είναι ειρηνική, με το οποίο δεν συμφωνώ. Ούτε εγώ, ούτε τα στοιχεία. Αν και ήταν αρκετά αυστηρός όσον αφορά την ISIS. Ήταν επίσης αρκετά καλούλης με τους Ρεπουμπλικάνους οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν σημειώσει νέα ρεκόρ γραφικότητας. Αντί να τους τρίψει στη μούρη τις επιτυχίες του και να τους ξεφτιλίσει που μόνο κόντρα πάνε σε απίστευτα μικροκομματικό επίπεδο, αντί να είναι η μισή και πλέον ομιλία γεμάτη στιγμές «oh no, you didn’t girl!», αυτός αρκέστηκε μόνο σε δύο στιγμές που ξεκαθάρισε ότι θα ασκήσει βέτο σε όποια μαλακία του φέρουνε και σε μία μόλις στιγμή «εκτός σεναρίου». Είπε σε κάποια φάση ότι δεν έχει άλλες εκστρατείες να «τρέξει» και ήταν η μόνη φορά που τα ζώα οι Ρεπουμπλικάνοι χειροκρότησαν αυθόρμητα (yep, true story!). Και γύρισε και τους την είπε με τη φράση : «Because I won both of them». Ντάξει, ναι, καρφάκι, αλλά δεν το λες και αποστομωτικό.

Όχι μόνο λοιπόν δεν τους την έμπαινε όπως τους άρμοζε, αλλά αυτός τους έδινε βήμα, να του πάνε ιδέες τους και προτάσεις τους, να συνεργαστούν και άλλα τέτοια. Να ανεβάσουν εν πάσει περιπτώσει το επίπεδο διαλόγου και των debates μεταξύ τους, επειδή λέει, δεν βλέπει την Αμερική των Ρεπουμπλικάνων και την Αμερική των Δημοκρατικών, αλλά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Άκου το μαλάκα τώρα! Για αυτό όμως είναι καλύτερος από εμάς τους υπόλοιπους. Γιατί ενώ εμείς θα υποκύψουμε στον πειρασμό να ξεφτιλίσουμε το γελοίο το Βρασίδα, αυτός θέλει να τον ανεβάσει επίπεδο. Αυτά είναι λοιπόν τα χαρακτηριστικά του ανώτερου ηγέτη, ο οραματισμός και η υπεράνω attitude συνοδευόμενη από ουσία βέβαια. Εμείς μπορούμε (και πρέπει) να σοδομίζουμε τις σάπιες απόψεις και στάσεις γύρω μας, ο αρχηγός ενός κράτους όμως πρέπει να είναι better than that. Και ο καθένας εκπληρώνει το ρόλο του.

Δύο ακόμα πραγματάκια : προβλέπω σίγουρα τουλάχιστον ένα σχόλιο το οποίο θα αναφέρει κάποιες (ή και όλες) από τις αποτυχίες του Obama. Συγχαρητήρια φίλε/φίλη, το Tea Party σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Κέρδισες κάρτα μέλους. Υπάρχει όμως μια πιθανότητα να πέσει και σχόλιο το οποίο θα προσπαθεί να υποτιμήσει λίγο τα παραπάνω επιτεύγματα με επιχειρήματα τύπου πιο συγκροτημένης οικονομίας από παλιότερα, ότι δεν έκανε και τίποτα ο ίδιος αλλά οι μηχανισμοί και άλλα τέτοια γλαφυρά. Μακάρι να πέσω έξω και στα δύο. Κοίταξε να δεις όμως πώς πάει το πράγμα. Όταν έχεις δίπλα σου κάτι καλύτερο, δεν ψάχνεις ούτε που χάσκει, ούτε τις τρύπες. Παίρνεις παράδειγμα για να το φτάσεις και αν τα καταφέρεις να γίνεις και καλύτερος. Αν έχεις ανακαλύψει μελανά σημεία, kudos for you, χρησιμοποίησέ τα ως δωρεάν εμπειρία. Ξέρω, ξέρω, είναι δύσκολο. Θα πρέπει πρώτα είτε ο υπέρμετρος εγωισμός σου, είτε ο υπέρμετρος δογματισμός σου (σε περίπτωση που είσαι αντίπαλος), να σε αφήσουν να αποδεχτείς την ανωτερότητά του.