Τώρα που είναι Άγιες μέρες μας δίνεται η δυνατότητα να κοιτάζουμε τις πράξεις μας και να μετανιώνουμε για ό,τι στραβό έχουμε κάνει. Ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για τις δικές μας αμαρτίες και εμείς έχουμε την ευκαιρία μέσα από τη νηστεία και την κατήχηση να εξαγνιζόμαστε. Τη Μεγάλη Παρασκευή που θα χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες, θα πρέπει να συλλογιζόμαστε όλους αυτούς που έχουμε πικράνει με τις ενέργειές μας και τα λόγια μας με πρώτο και κυριότερο τον Κύριό μας.

Τι; Τι νομίζατε δηλαδή; Ότι θα επιχειρούσα πρωταπριλιάτικο την πρώτη του μηνός; Να, εδώ είπα του Βρασίδα ότι θα γράψω ένα άρθρο για το Πάσχα και του ζήτησα να αναλάβει την πρώτη παράγραφο. Ε, μετά δεν ήθελα να επέμβω στην άρτια ροή του λόγου του. Πάντα όμως μου κέντριζε το ενδιαφέρον το πόσο περισσότερη θρησκευτική σημασία δίνεται στο Πάσχα σε σχέση με τα Χριστούγεννα. Και από τους «απέναντι» και από τους «δικούς» μας. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι εδώ έχουμε το θαύμα της Ανάστασης, το άγιο φως και τη λύτρωση. Είναι σαν το τέλος μιας ταινίας που και καλά ξεκίνησε με τη γέννηση του ήρωά μας. Και στο κάτω-κάτω ποιος στέκεται στα πρώτα 10 λεπτά μιας ταινίας; Το φινάλε κερδίζει την προσοχή.

Έτσι λοιπόν, καταλήγουμε τέτοιες μέρες να μην ασχολούμαστε με τίποτα άλλο παρά μόνο με μια ανελέητη επανάληψη ότι ο Jesus δεν αναστήθηκε, η φωτίτσα στις λαμπάδες δεν είναι το “άγιο φως”, και φυσικά η παραδοσιακή κατάκλυση από χιουμοριστικές εικόνες. Λοιπόν, μάγκες, για να αρχίσω από το τέλος, αυτές οι εικόνες σταμάτησαν να είναι αστείες εδώ και τρία τέρμενα. Όχι, δεν προσβάλλομαι προφανώς (μην λέμε και μαλακίες), ούτε θεωρώ ότι υπάρχει όριο στη σάτιρα. Υπάρχει ποιότητα και επίπεδο όμως στη σάτιρα. Την εικόνας ας πούμε με το Χεσούς να προσεύχεται με τις τρύπες στην παλάμη και τη μύγα να περνάει από μέσα, κοντεύω να σημειώσω τετραψήφιο αριθμό φορών που την έχω δει. Και σταμάτησα να γελάω στις πρώτες 20. Πλέον, σεφερλίζετε! Εκτιμώ όμως το “inception” του θέματος. Είμαι πεπεισμένος ότι γίνεται μία κακόγουστη φάρσα εις βάρος μου κάθε χρόνο με το ποιο θα είναι το πρώτο σημείο στο facebook που θα τη δω.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιες βασικές διαφορές μεταξύ των άθεων και των αντίθεων. Yep, coined right here, right now. Πριν προχωρήσω όμως, μια μεγάλη σημείωση.

Φίλε άθεε, φίλη άθεη. Μην αρπάζεσαι με τη χρήση του όρου. Έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου, στο ετυμολογικό κομμάτι όμως. Απέχεις έτη φωτός από το σημειολογικό. Και όσο κάνεις ότι δεν το καταλαβαίνεις, μου τη σπας με τη βλακεία σου. Το “άθεος” είναι μια ετικέτα, μια ταμπέλα αν θέλεις. ΝΑΙ, ταμπέλα! Και μην χαλιέσαι για αυτό. Καλό πράγμα είναι οι ταμπέλες. Χρησιμεύουν για να πεις με μία λέξη αυτά που θα χρειαζόσουν 20 ώρες για να αναφέρεις και μόνο. Και μην αρχίσει κανείς τίποτα χιπστεροπαπαριές τύπου «και γιατί πρέπει δηλαδή να ανήκουμε κάπου;». Δεν είναι ότι πρέπει. Όταν έχεις κάποια χαρακτηριστικά που έχουν γίνει γνωστά με μία μόνο λέξη, σταματάς να αναφέρεις ένα-ένα τα χαρακτηριστικά και πετάς μόνο αυτή τη λέξη. Και για να σε ηρεμήσω, δεν ανήκεις εκεί, απλά αυτοπροσδιορίζεσαι. Μέχρι λοιπόν να επιβληθεί η χρήση κάποιας άλλης λέξης (ή και καμίας), παίζε μπάλα με το “άθεος”. Α, και μην μου βρασιδίσεις πετώντας μου ότι «και ο Sam Harris τα λέει για το “άθεος”» διότι για τον Sam, είναι ο ρόλος του και ο σκοπός του να σπρώξει προς αυτήν την κατεύθυνση. Εσύ, δεν έχεις δικαιολογία όταν μιλάς με τον Μήτσο, τη Μαρία και τον Πέτρο, πίνοντας καφέ στο Mikel.

Επιστρέφω στο θέμα. Υπάρχουν λοιπόν ένα κάρο από έθιμα αυτές τις μέρες, τα όποια είναι συσχετισμένα με τη θρησκεία. Ο αντίθεος θα τα απορρίψει όλα! Έτσι, απλά, δογματικά. Γιατί; Μα επειδή έχουν να κάνουν με τη θρησκεία βέβαια. Φτάνει μέχρι το σημείο να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Πραγματικό περιστατικό : Μιλάω με φίλο μου την περασμένη εβδομάδα και κανονίζαμε για σινεμά και του λέω «Πάμε τη Μεγάλη Τετάρτη στα Village που έχει και την προσφορά με την Cosmote;». Μου απαντάει «Ποια μέρα είναι η “Μεγάλη Τετάρτη”;». Ναι, μου έκανε και τη χαρακτηριστική κίνηση με τα δάχτυλα. Και ναι, σωστά καταλάβατε, μιλούσε σαν μην αναγνώριζε την ορολογία και περίμενε από εμένα να του δώσω κάποιο άλλο στίγμα όπως «την ερχόμενη Τετάρτη», «την Τετάρτη 8 του μηνός» ή κάτι άλλο. Να μην σας τα πολυλογώ, φάγαμε 20 λεπτά με το ρολόι έτσι. Στο τέλος του είπα ότι εγώ θα κανονίσω και άμα θέλει έρχεται.

Έστω ότι πάω Κυριακή του Πάσχα σε άλλο σπίτι για το καθιερωμένο σούβλισμα, και βγάζουν σε κάποια φάση τα κόκκινα αυγά για το καθιερωμένο τσούγκρισμα. Τι θα πω δηλαδή; «Αχ, με συγχωρείτε πολύ, αλλά είμαι άθεος. Έχοντας απαρνηθεί κάθε στοιχείο παραλογισμού και δογματισμού, αδυνατώ ακόμα και να αγγίξω το αυγουλάκι»; Τα διάφορα έθιμα λοιπόν, τα κρατάς ή τα πετάς ανάλογα με το αν σου αρέσουν ή με το αν έχουν πρακτικούς λόγους να σταματήσουν. Τις αυγομαχίες δεν θα τις σταματήσω ούτε αν καταργηθεί το Πάσχα ολοκληρωτικά. Είναι ωραίος χαβαλές. Όταν θα ανοίξω όμως αύριο την πόρτα του διαμερίσματος και θα μου έρθει όλη η μπόχα από το λιβάνι που θα έχει γεμίσει την πολυκατοικία, ε, θα ρίξω μερικά γαμωσταυριλίκια. Ή ο παραδοσιακός ρουκετοπόλεμος ας πούμε, πρέπει να σταματήσει (ή να γίνεται με μέτρο τελοσπάντων) όχι επειδή γίνεται μεταξύ εκκλησιών, αλλά επειδή κάθε χρονιά αποτελεί στοιχηματική ενότητα στον ΟΠΑΠ από τι γράμμα θα ξεκινάει το όνομα του πρώτου που θα πάει στο νοσοκομείο.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ακούς τον άλλον να λέει, εν έτει 2015, ότι το “άγιο φως” το ανάβουν με αναπτήρα. Ξαναλέω : γίνεται επισήμανση ότι το “άγιο φως” δεν είναι πραγματικό. Το 2015! Σε ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια φίλτατε. Το είχα ανάγκη. Λες και έχει έστω και την παραμικρή χρησιμότητα αυτό το σχόλιο. Ωπ, ωπ, ωπ!! Όόόόχι, δεν με ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο, πόσοι πιστεύουν στο “άγιο φως”. Διότι, πολύ απλά, έχεις περισσότερες πιθανότητες να κάνεις Πάσχα στον Άρη του χρόνου παρά να πείσεις κάποιον που το πιστεύει αυτό (και ξανά, στο 2015), ότι δεν ισχύει. Άρα, άχρηστο και πάλι. Από την άλλη, σαφώς και έχει χρησιμότητα το δελτίου τύπου της Ένωσης Άθεων (ωπ, αυτοί που το έχουν πάρει και πιο σοβαρά το θέμα, δεν τραβάνε ζόρι με τον όρο;) περί κατάργησης της μεταφοράς και διανομής του “φωτός” με έξοδα του κράτους. Ειδικά κιόλας, σε μια περίοδο που δεν μας περισσεύουν κιόλας. Άσε που κάτι τέτοιο θα βοηθούσε στην πορεία προς το διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους. Αν και, για αντίστοιχους λόγους, δεν φαντάζομαι ότι όντως θα καταργηθεί. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.

Ο αντίθεος λοιπόν, είναι απλά ένας ακόμα αντί- με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και ενώ επικαλείται τον ορθολογισμό, ουσιαστικά συναγωνίζεται τους χριστιανοταλιμπάν στα ίσα σε δογματιστικό επίπεδο. Ο άθεος από την άλλη, μπορεί να διαχωρίσει την ουσιαστική αντιπαράθεση από την ανούσια.