Ως χρονική αφετηρία της "σύγχρονης τηλεοπτικής ιστορίας" έχω ορίσει πλήρως αυθαίρετα (επειδή μπορώ) το έτος 1990. Επίσης να διευκρινίσω ότι στη λίστα δεν περιλαμβάνονται animation (θα υπήρχαν μέσα South Park, Family Guy, Simpsons), ούτε variety shows (θα έμπαιναν Colbert Report, Daily Show, Real Time With Bill Maher).
Entourage (2004-2011)
Το Entourage αναφέρεται συχνά (και δικαίως) ως η αντρική απάντηση στο “Sex and the City”. And what an answer! Με τις παρεχόμενες καλλιτεχνικές ελευθερίες από το HBO να αποτελούν για άλλη μια φορά το μεγάλο εκφραστικό ατού, η παρέα του Entourage προσφέρει τόνους ευπρόσδεκτης καφρίλας, ακραίου χιούμορ και αφοπλιστικά διεισδυτικών περιγραφών της χολιγουντιανής βιομηχανίας.
How I Met Your Mother (2005-2014)
Η αλήθεια είναι ότι αν στο “How I Met” δε συμμετείχε ο Barney πιθανόν αυτή η σειρά να βρισκόταν εκτός λίστας. Όταν όμως ο ξανθός εκμεταλλευτής γυναικών ξεδιπλώνει τα περίτεχνα σχέδιά καμακιού και το σύμπλεγμα μεγαλομανίας του, θυμάσαι γιατί αγαπάς αυτή τη σειρά. Παρόλο πάντως που ο γενικός ρυθμός σε κάνει να απολαμβάνεις σχεδόν το κάθε επεισόδιο, υπάρχουν πολλές βαρετές στιγμές κλισεχαζορομαντικής αφέλειας που εκνευρίζουν αρκετούς θεατές. Και όχι, δε θα αναφερθώ καν στο εξοργιστικό φινάλε.
Californication (2007-2014)
…και από τον Barney στον Hank, τον άνθρωπο που έχει έρθει σε επαφή με περισσότερα αιδοία κι από σερβιέτα με φτερά. Η αυτόματη συμπάθεια προς τον πρωταγωνιστή έρχεται αρχικά επειδή οι άντρες θα ήθελαν να είναι σαν κι αυτόν και οι γυναίκες να είναι μαζί του: σέξυ, γεμάτος αυτοπεποίθηση, ψαγμένος, ταλαντούχος εραστής και bad boy. Στην πορεία όμως δε μπορείς παρά να ταυτιστείς και συναισθηματικά μαζί του και να τον υποστηρίξεις στα γκομενικά του μπερδέματα, τα επαγγελματικά του αδιέξοδα και τη διαρκή του προσπάθεια να γίνει σωστός σύντροφος και πατέρας.
Louie (2010-?)
Ο καλύτερος εν ζωή stand-up comedian δοκιμάζει για πολλοστή φορά την τύχη του στην τηλεόραση. Και τα καταφέρνει. Ναι, η σειρά του Louis C.K. δεν είναι πάντα αστεία και πολλά επεισόδια σφύζουν σεναριακών ανισοτήτων. Αυτό που μένει όμως τελικά από το “Louie” είναι η αναζωογονητική πρωτοτυπία του, η μπλακχιουμοριστική απεικόνιση της καθημερινότητας και η φιλοσοφική διάθεση του δημιουργού, στοιχείο σχεδόν απαγορευτικό για αμερικάνικο σήριαλ.
Seinfeld (1989-1998)
Αν και τυπικά το πρώτο επεισόδιο προβλήθηκε το 1989 όφειλα να κάνω μια μικρή παρατυπία. Στην πρώτη κωμική σειρά αυθεντικού και ολοκληρωτικού κυνισμού, δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί και ρομαντικές προθέσεις. Ο Jerry, η Elaine, o George και ο Kramer κατακλύζουν την οθόνη με τις ευφάνταστες ατάκες και τις σουρεαλιστικές καταστάσεις στις οποίες μπλέκονται, την ίδια ώρα που η ηθική και τα αγνά κίνητρα των χαρακτήρων τους έχουν πέσει σε μόνιμη χειμερία νάρκη.
Community (2009-?)
Έχει χαρακτηριστεί ως «η σειρά των απανταχού nerds» (από μένα, μόλις τώρα). Με τις ιδιοφυείς ποπ αναφορές να πέφτουν με συχνότητα σφαιρών από καλάσνικοφ και τους ηθοποιούς να μοιάζουν σαν να διασκεδάζουν περισσότερο κι από το κοινό, το Community έχει καταφέρει να μετατραπεί από συνηθισμένο sitcom σε ένα ξεκαρδιστικό τηλεοπτικό αντικαταθλιπτικό.
Friends (1994-2004)
Μια από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών, τα «Φιλαράκια» έχουν γαλουχήσει γενιές ελληνόπουλων μέσα από τις σχεδόν ψυχαναγκαστικά αδιάκοπες αναμεταδόσεις από το Star. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων, η σεναριακή διαχείριση της ομάδας-παρέας, το στυλ παρουσίασης των ερωτικών σχέσεων και τα κοφτά “one-liners” έχτισαν τις βάσεις μιας καλλιτεχνικής σχολής που έβγαλε δεκάδες παρόμοια τηλεοπτικά προϊόντα, ελάχιστα εκ των οποίων άγγιξαν το επίπεδο των “Friends”.
The Office (2005-2013)
Ω ναι. Ναι, αγαπητά «ψαγμένάκια». Πάντα ήθελα να το πω: Το αμερικάνικο “Office” είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟ από το αγγλικό! Εξαιρετικά ταλαντούχος ο Ricky Gervais αλλά ο Steve Carrel έχει ήδη κλεισμένο VIP τραπέζι στο πάνθεον των κωμικών τιτάνων. Μια σειρά που ζούσε και πέθαινε από το μοντέρνο φαρσικό χιούμορ και τους φαινομενικά αυτοσχεδιαστικούς (αλλά στην πραγματικότητα πλήρως καλοκουρδισμένους) διαλόγους της, το “Office” εντυπωσιάζει με το πηγαίο ταλέντο των ηθοποιών και την εφευρετικότητα με την οποία αξιοποιεί το εργασιακό περιβάλλον για να προκαλέσει γέλιο.
It's Always Sunny In Philadelphia (2005-?)
Πιθανόν η πιο «αναρχική» κωμική σειρά στα χρονικά. Το “Sunny” αποτελεί την μετεξέλιξη του “Seinfeld” αν έβαζες το τελευταίο να σνιφάρει κοκαΐνη. Οι ιδιοκτήτες του πιο κακόφημου μπαρ σε όλη τη Φιλαδέλφεια συνθέτουν ένα σύνολο περιθωριακών losers που εξαιτίας της απύθμενης εγωπάθειάς τους και της έμφυτης βλακείας τους επιδίδονται σε ρεσιτάλ αμοραλιστικών ενεργειών και ξεκαρδιστικών ακραιοτήτων, φλερτάροντας μονίμως με τα όρια ανοχής του FCC (κάτι σαν το αμερικάνικο ραδιοτηλεοπτικό).
Arrested Development (2003-?)
Όταν μιλάει η οικογένεια Bluth, οι υπόλοιποι σιωπούν. Ως και σήμερα μου δημιουργεί απορία το εξωπραγματικό επίπεδο ποιότητας αυτής της σειράς. Το “Arrested” είναι με διαφορά ό,τι εξυπνότερο έχει βγάλει η αμερικάνικη τηλεόραση. Οι ατάκες και τα κωμικά gags είναι τόσο εύστοχα και καταιγιστικά που μένεις να θαυμάζεις εκστασιασμένος τις δημιουργικές ικανότητες των συντελεστών και να αναρωτιέσαι πώς γίνεται να χωρούν τόσα αστεία σε κάθε επεισόδιο. Όλοι οι χαρακτήρες -από την αλκοολική σκύλα μάνα και τον ατάλαντο ταχυδακτυλουργό Gob, μέχρι τον πνευματικά καθηλωμένο σε βρεφική ηλικία Buster και τον κρυφοgay Tobias– μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από κάποια απολαυστική σουρεαλιστική φαντασίωση την οποία αισθανόμαστε τυχεροί που βιώσαμε.
