Το παρακάτω κείμενο δεν περιέχει τίποτα καινούριο (ή σχεδόν τίποτα).

Όσοι έλεγαν τους περασμένους μήνες και τα περασμένα χρόνια ότι οι πολίτες αντιμετωπίζουν οπαδικά τα κόμματα και την πολιτική γενικότερα, μάλλον δεν είχαν ιδέα τελικά. Ο οπαδισμός που έχει προκύψει τις τελευταίες 85 ώρες περίπου έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Αυτό που βλέπω και δεξιά και αριστερά (#diplis) είναι μία συνεχόμενη μάχη για το ποιανού ο εγωισμός θα επικρατήσει. Καταλήγοντας έτσι σε σχόλια όπως «Μπράβο ρε Αλέξη... ξυδάκι!», «Φάτε ακσιοπρέποια» και τοποθετήσεις όπως «Οι Έλληνες είναι περήφανοι» και «Το δημοψήφισμα είναι αντιδημοκρατικό».

Προσθέτοντας σε αυτά τις εκπληκτικού επιπέδου αναλύσεις και προβλέψεις, το τελικό προϊόν είναι λίγο καλύτερο από τις ασυναρτησίες του Milton Waddams (by the way, ναι, θα το πω, εμένα δεν μου άρεσε το Office Space. Αααχ, ξεθύμανα). Είναι κανείς να ζηλεύει και να εξουσιάζεται από δέος διαβάζοντας τις εκτιμήσεις της «επόμενης μέρας». Κάτι που δεν ξεκίνησε τώρα προφανώς. Ούτε καν τα τελευταία χρόνια, ούτε καν μόνο σε αυτή τη χώρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι διψάνε να βρεθούν σε θέση δικαίωσης. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι στην πραγματικότητα πραγματοποιείται μία πανελλαδική συνέντευξη για θέση εργασίας, αυτή της ανώτατης μονομελούς εξουσίας. Νικητής θα είναι αυτός που θα γράψει καλύτερο σκορ προσωπικών δικαιώσεων, και θα οριστεί να παίρνει κάθε απόφαση για τη χώρα.

Ξαναδιαβάστε τις πρώτες παραγράφους. Νομίζετε ότι περιγράφω τους πολίτες, έτσι; Ναι, κι εγώ έτσι θα νόμιζα. Το Σάββατο όμως αντιλήφθηκα σε μεγαλύτερο βαθμό από ποτέ ότι σε παρόμοια κατάσταση με τους ιντερνετικούς σχολιαστές βρίσκονται και οι κοινοβουλευτικοί «σχολιαστές». Ώρες-ώρες με εκπλήσσω με τους νέους τρόπους που βρίσκω να απογοητεύομαι. Ώρες-ώρες ζηλεύω τους μηδενιστές που έχουν λίγο πιο ήρεμο το κεφαλάκι τους, αλλά, don’t worry, μου περνάει γρήγορα. Άνω τελεία.

Ένα μικρό break να πω 2-3 άσχετα που θέλω

In other news, έγινε ένα «πέσιμο» στον Αρκά. Οκ, θα χρειαστώ μερικά λεπτά. Στον Αρκά; Μα, στον Αρκά; Επειδή λέει κυκλοφόρησε γελοιογραφίες-μπηχτές προς την κυβέρνηση (πριν την αναγγελία, διότι ως γνωστόν μετά θα ήταν προδοσία). Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, είδα τις γελοιογραφίες και φαντάζομαι και αρκετοί από εσάς. Έχω να πω ότι αυτό, μόνο η μικρή Αννούλα το θεωρεί μπηχτή. Σιγά την μπηχτή, σιγά το καρφί. Αλλά ακόμα κι αν ήταν κάποια “oh-snap”-ατάκα, τι θα άλλαζε. Δεν χρειάζεται να ανοίξουμε και πάλι την κουβέντα για την σάτιρα. Μπορώ όμως να προσθέσω ένα φρέσκο επιχείρημα που αποφάσισα να αναπαράγω : Αν σε εκνευρίζει απίστευτα κάποια σατιρική ατάκα, μάλλον σημαίνει ότι θεωρείς ότι έχει δίκιο και σε τσούζει. Το ακόμα χειρότερο δε, είναι ότι μπορεί αυτό που θεωρείς να είναι λάθος. Σίγουρα όμως είναι λάθος να κάνεις το ιντερνετικό σου ντου. Και το ξέρεις βέβαια, απλά είναι εύκολο και αποστασιοποιημένο. Yeah, yeah, we know.

Η επόμενη στάση θα γίνει στο Charleston. Κι εκεί ξέρετε τι έχει γίνει. Αλλά ακόμα και σε αυτό βγαίνει ο οπαδισμός, διότι πέτυχα σχόλια τα οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, έθιγαν ότι «τότε» (don’t worry, θα καταλάβετε «πότε»), γίναμε όλοι Charlie, αλλά τώρα δεν ασχολείται κανείς. Βέβαια, αυτή η στάση υπάρχει από προηγούμενες εβδομάδες με τα κρούσματα ρατσιστικής βίας στις ΗΠΑ. Φυσικά, αυτό που τρελαίνει περισσότερο είναι η ανάλυση της συλλογιστικής. Ότι δηλαδή, οι υπόλοιποι θα βγουν πιο εύκολα να κατακρίνουν ή/και να δηλώσουν αλληλέγγυοι όταν ο μαλάκας της υπόθεσης είναι ισλαμιστής, και όταν είναι λευκός, εμείς κάνουμε μόκο. Το πόσο διαφέρουν οι περιπτώσεις βέβαια, λίγο απασχολεί. Η ουσία είναι να βγάλουμε το αλληλεγγυόμετρο έξω και να μετρήσουμε που στεναχωριέμαι περισσότερο. Sure, sure…!

Επιστροφή στο ζουμί λοιπόν

Θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο και στο θέμα του Charleston και στο θέμα του Αρκά, αλλά ας μην κρυβόμαστε, αυτό που μας καίει είναι το δημοψήφισμα. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ακόμα και αυτή τη στιγμή, διαβάζετε ένα κείμενο ενός ανθρώπου που δεν έχει καταλήξει τι θα επιλέξει. Και πραγματικά μου προκαλεί τρομερή αηδία όσα σχόλια βλέπω που χτυπιούνται με σιγουριά και βεβαιότητα για την ξεκάθαρα σωστή απάντηση και την ξεκάθαρα λάθος. Και το θέτω έτσι, διότι έχω δει αντικρουόμενες «σιγουριές». Προσωπικά, σπάω το κεφάλι μου εδώ και 3 μέρες και κάτι «ξεκάθαρο» δεν βλέπω. Και με θεωρώ αρκετά έξυπνο, λογικό και ρεαλιστή.

Θα μπορούσα να αραδιάσω όλα τα δεδομένα που έχω συγκεντρώσει μέσα στο κεφάλι μου από αναλύσεις, απόψεις, σχόλια αλλά θα πρέπει να γράφω 2 μέρες, και πέραν αυτού, χωρίς να καταλήγω κάπου είναι ανούσιο για άρθρο. Υπάρχουν και τα σχόλια από κάτω άλλωστε, και μάλιστα θέλω, περισσότερο από ποτέ, να γράψετε το σκεπτικό σας μήπως βγει και κάτι καινούριο. Κάποια βασικά στοιχεία όμως είναι ότι:
Α) Το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τα συγκεκριμένα μέτρα. Σε μία τέτοια περίπτωση θα ήταν ξεκάθαρη η επιλογή. Αλλά δεν είναι έτσι.
Β) Η επιλογή δεν μπορεί να είναι κομματική. Δεν είναι εκλογές. Δεν γίνεται η πλειοψηφία συριζαίων να είναι ξεκάθαρα στο ΟΧΙ και η πλειοψηφία μη-συριζαίων να είναι ξεκάθαρα στο ΝΑΙ, σαν φανατικοί γαυροβάζελοι.
Γ) Καμία από τις δύο επιλογές δεν προσφέρει κάτι αντικειμενικά θετικό βραχυπρόθεσμα. Οπότε, θα πρέπει να σταθούμε στο μακρπρόθεσμο κομμάτι. Και πιθανότατα δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη ασαφής γενικολογία, το αναγνωρίζω.

Ίσως το πιο «δίκαιο» θα ήταν να ψηφίσουν όλοι με καθαρά προσωπικά κριτήρια. Σε φάση δηλαδή «πώς επηρεάζει εμένα το ναι, και πώς το όχι». Θεωρητικά τουλάχιστον, αυτό θα έπρεπε να ήταν το αποτέλεσμα, η απάντηση που θα κερδίσει να εκφράζει το συμφέρον της πλειοψηφίας, because fucking democracy after all. Νομίζω ότι είναι σαφές πλέον ότι κοκομπλοκάρω ακόμα και στον τρόπο που θα πρέπει να εξεταστεί το ερώτημα. Ίσως να το ρίξουμε με τη γνωστή μέθοδο του κέρματος. Βαφτίζεις κορώνα το ΝΑΙ, γράμματα το ΟΧΙ, ρίχνεις το κέρμα και αν η αντανακλαστική σου αντίδραση βλέποντας το «αποτέλεσμα» είναι θετική τότε ρίχτο. Αν «χαλαστείς» τότε ρίξε το άλλο.

Πέρα όμως από τα προφανή (και μη) σενάρια και ενδεχόμενα, πέρα από το δεντροδιάγραμμα επιλογών και πιθανών αποτελεσμάτων, και κόντρα επιλογών κα υποθέσεων, γιατί είμαστε τόσο σίγουροι ότι υπάρχει διαδρομή, έστω και άγνωστη, που καταλήγει σε happy end; Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε ήδη ξεπεράσει το point of no return; Θα μου πει κάποιος βέβαια (και αν δεν βρεθεί κάποιος να το πει, το λέω από μόνος μου σε κάθε περίπτωση) ότι δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε έτσι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορούμε πλήρως για αυτή την πιθανότητα.

Όπως και να έχει, σας προτείνω να κλείσετε τα αυτιά σε υπερβολές και «σιγουριές». Σκεφτείτε το μόνοι σας και συζητήστε το όσο το δυνατόν περισσότερο.

Α, και ένα photocomment για τον φόβο του εθνικού διχασμού. Couldn’t have said it better myself.

ΥΓ1 : Αρκετά άσχετο. Once you see it...

ΥΓ2 : ΠΑΝΤΕΛΩΣ άσχετο. Ο Bill Maher, στην τελευταία του εκπομπή είπε ότι η προηγούμενη εβδομάδα στις ΗΠΑ (obamacare, gay marriage, confederate flags) ήταν σαν επεισόδιο από το West Wing. Δηλώνω δικαιωμένος.

ΥΓ3 : Το παρόν κείμενο δεν λαμβάνει υπόψιν του τυχόν εξελίξεις αργότερα από τις 18:00 για προφανείς και πρακτικούς λόγους. Έλειπα βρε παιδιά.