Το στοίχημα τελικά αυτόν τον καιρό για έναν άνθρωπο που απλά παρακολουθεί κόβοντας βόλτες στο internet είναι να προσπαθήσει να σκεφτεί νηφάλια. Έχω δει και έχω ακούσει ψιλοθερμοκέφαλες (και βάλε) σκέψεις κι από τα πιο ανύποπτα/ψύχραιμα άτομα που γνωρίζω. Φυσικά αυτό είναι κατανοητό. Για αυτό και το θέτω σε επίπεδο πρόκλησης. Διότι έπαθα κι εγώ το ίδιο πράγμα. Τουλάχιστον βέβαια αναγνώριζα γρήγορα το πόσο ξέφευγα και από επιλογή δεν σχολίαζα γιατί αν μη τι άλλο, δεν γουστάρω να εκτίθεμαι και να τα μαζεύω μετά. Το λες και εγωισμό.
Και ας αρχίσουμε από το τέλος. #ThisIsACoup λοιπόν και σάλος στο διαδίκτυο. Το πρόβλημα που έχω με τις «βαριές» λέξεις το έχω εξηγήσει αναλυτικά σε προηγούμενο άρθρο. Οπότε δεν θα κάτσω να αναλύσω το εννοιολογικό πρόβλημα με το hashtag που έφτασε να γίνει νο.1 trend παγκοσμίως. Να καταλάβω όμως τη διάθεση κατακραυγής που κυριάρχησε εναντίον του Schauble και των γερμανικών απαιτήσεων. Άραγε όμως, ήταν λόγω μέτρων, λόγω προαπαιτούμενων, λόγω επικοινωνιακού πλαισίου ή λόγω ...συνήθειας; Οκ, ναι, ετοιμάζομαι να συμμετάσχω στο τηλεπαιχνίδι «Πόσο γρήγορα μπορείς να χαρακτηριστείς γερμανοτσολιάς;»
Ξεκινάω δίνοντας. Το πιο «πραξικοπηματικό» που κυκλοφόρησε ήταν η απαίτηση του ΔΝΤ για παραίτηση Τσίπρα. Αυτό όμως 1) δεν ήταν γερμανικό και 2) δεν έγινε. Στοιχείο 1ο : Το πρωτομετάδοσε η Bild. Αν δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτό, ας πούμε ότι η Bild είναι το γερμανικό πολιτικό ισοδύναμο της «Γάτας». Αν ακόμα δεν καταλαβαίνεις, λυπάμαι αλλά δεν θα βοηθήσω άλλο. Στοιχείο 2ο : Σύμφωνα με πληροφορίες, το ΔΝΤ εναντιώθηκε εξαρχής στο επόμενο γεγονός που μπορεί να ήταν η αφορμή της κατακραυγής, το Ταμείο ιδιωτικοποιήσεων με έδρα το Λουξεμβούργο. Αυτό ναι! Αυτό το δέχομαι, είναι τουλάχιστον ύποπτο. Ειδικά όταν ο ίδιος ο Schauble είναι ο πρόεδρος του ΔΣ. Αλλά και πάλι, "πραξικόπημα";
Ίσως το πιο έντονο χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι επικοινωνιακά φερόντουσαν λίγο σαν Christian Gray οι «απέναντι», και δεν εννοώ αυτόν της ταινίας φυσικά, αλλά το original αδυσώπητο αγόρι. Υπήρχε έτσι μία διάθεση εκδικητικότητας στον αέρα, είμαι σίγουρος ότι το αισθάνθηκε κι ο Σαμαράς, που τα πιάνει κάτι τέτοια. Ομολογώ ότι κι εμένα με χάλασε αυτό, όχι όμως επειδή μέχρι προχθές πίστευα ότι «οι δανειστές είναι φίίίίίλοι μας». Αλλά επειδή ρεαλιστικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχουμε την αποκλειστικότητα σε μικροκομματικούς και προβληματικούς πολιτικούς. Και πάλι όμως ήταν too much.
Πάρτε παράδειγμα την Φινλανδία που by the way μέχρι και τον Zhukov θυμήθηκε το ελληνικό internet! Ανάθεμα κι αν το 70% ήξερε ποιος είναι ο Zhukov και ανάθεμα αν το 50% έψαξε τουλάχιστον μετά να μάθει! Και αυτό φάνηκε όταν τον trendάρανε ως αντίδραση για τη Φινλανδία. Get your facts straight people! Anyway, η Φινλανδία ήταν αρκετά ξεκάθαρη από την αρχή : «Έχω συγκυβέρνηση με ευρωσκεπτικιστές, αν προσποιηθώ καν ότι συζητάω για βοήθεια θα με ρίξουν και για αυτό θα λέω όχι μέχρι τέλους». Να συμφωνήσω ότι ως προς την Ευρωπαϊκή Ιδέα, ήταν απαράδεκτη η στάση, αλλά τι θέλετε να μου πείτε τώρα; Ότι κάποιος πολιτικός θα ρίξει από μόνος του την κυβέρνησή του στη χώρα του συνειδητά, προκειμένου να δώσει έξτρα χρήματα σε μια άλλη χώρα που έχει λάβει ήδη άλλες δύο φορές; Excuse me δηλαδή, μπορεί να μην μας συνέφερε καθόλου η στάση αυτή (ασχέτως πόσο επηρέασε ή όχι) αλλά μην προσπαθούμε να το περάσουμε και ως παράνοια ή ανθελληνικότητα. Αλλά βέβαια, άλλη δουλειά δεν είχε ο υπόλοιπος πλανήτης, με το πώς θα πηδήξει την Ελλάδα ξυπνάει, με το πώς θα πηδήξει την Ελλάδα κοιμάται. Μόνοι μας κι όλοι τους ένα πράγμα.
“Τελικά, έμεινα στην ιστορία!”
Κρατήστε όμως αυτό με το «έξτρα χρήματα». Διότι περιγράφει το μεγαλύτερο κομμάτι. Έχουμε πάρει μέχρι στιγμής 2 δάνεια και συζητάμε για τρίτο. Το 1ο ήταν φάση “εκταμίευση και έλεγχος” και δεν το λες ότι πέτυχε. Το 2ο ήταν φάση “εκταμιεύσεις υπό έλεγχο”, το οποίο επίσης δεν πέτυχε. Πώς να μην είναι αναμενόμενο το 3ο να είναι φάση “εκταμιεύσεις υπό προϋποθέσεις”. Αναφέρομαι φυσικά στα προαπαιτούμενα, όλες αυτές τις ασφαλιστικές δικλείδες και προϋποθέσεις που ζητήσανε, ακόμα και σε σημείο υπερβολής θα μπορούσε να πει κάποιος. Γιατί; Μα για να σιγουρέψουν όσο περισσότερο γίνεται ότι αυτά που θα συμφωνηθούν, αυτή τη φορά θα γίνουν. Και για αυτό υπάρχουν 2 λόγοι (ασχέτως ποσοστών και ασχέτως σειράς) : 1) λόγω των γνωστών απόψεων του Σύριζα και 2) επειδή πάλι δεν είχαν γίνει ενώ είχαν συμφωνηθεί κατά το παρελθόν.
By the way, κάντε μου λίγο μια χάρη να δω κάτι. Ρωτήστε σε όποιον βρείτε το εξής : «Το πρόβλημα με τα 2 προηγούμενα προγράμματα/μνημόνια είναι τα μέτρα που εφαρμόστηκαν ή τα μέτρα που δεν εφαρμόστηκαν;» και στείλτε μου τα αποτελέσματα. Κόβω τα κεφάλια μου ότι νικητής θα βγει το πρώτο. Διότι ακόμα συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μπορεί να συμμαζευτεί ένα χρέος χωρίς άλλο κόστος. Ας μην μπούμε πάλι στο παιχνίδι των ευθυνών για το χρέος και πώς δημιουργήθηκε και ποια είναι τα προβλήματα που οδήγησαν εκεί. Θα μπορούσα άνετα να φτιάξω το επόμενο quiz και να το κάνω poll ουσιαστικά με 20 ερωτήσεις Ναι/Όχι και να ρωτούσα για 20 διαφορετικά πράγματα αν «Θεωρείτε ότι το “τάδε πρόβλημα” είχε άμεσο ρόλο στην κατάσταση του 2010» κρατώντας απέξω κάνα δυο δημοφιλή για bonus στο τέλος. (Ακούτε όλοι εσείς οι «Άκου να δεις φίλε, το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι το ________»;)
Και μιας και το έφερε η κουβέντα πριν (ναι, μόνος μου μιλάω, τι θέτε;) διάβασα από περισσότερους από όσους περίμενα, και προφανώς και από άτομα-εκπλήξεις, την προτροπή προς τον Τσίπρα να τους παρατήσει και να φύγει χθες. Ωραία, ας δεχτώ for the sake of the argument, ότι ενδεχομένως είχε την ηθική υποχρέωση να το κάνει με τέτοια συμπεριφορά. Οκ, και μετά τι ρε μάγκες; Λεφτά από πού; Δεν είμαστε σε φάση που έχουμε ξεμείνει από ντομάτες ξέρω ‘γω, οπότε εντάξει, άμα είναι θα αντέξουμε κάνα χρόνο χωρίς τη χωριάτικη. Άσχετο αλλά sorry κιόλας, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την ειρωνία όταν οι ίδιοι που χώνανε στον Σύριζα ότι εξαρχής είχε αποφασισμένο σχέδιο για grexit, οι ίδιοι χθες χώνανε στον Σύριζα ότι ήταν η μόνη ευρωπαϊκή κυβέρνηση που δεν είχε προετοιμαστεί για grexit.
Φυσικά το μεγαλύτερό μας πρόβλημα αυτή τη στιγμή (να, ορίστε, τώρα το κάνω εγώ αυτό) είναι το ποιος θα τα εφαρμόσει τα μέτρα. Ο Σύριζα; Μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Ναι στην περίπτωση αποδοχής αναγκαιότητας και όχι λόγω ιδεολογίας. Βέβαια και το ναι, ακόμα μπορεί να καταλήξει σε όχι τελικά λόγω αποτυχίας στην προσπάθεια εφαρμογής. Οι ΣαμαροΒενιζέλοι; Εχμ, οκ, όντως... Οι ΜεϊμαρακοΓεννηματάδες*; Δεν δίνω καμία πιθανότητα. Σε αυτό το σενάριο σε 2-3 χρόνια πάλι εδώ θα ‘μαστε! Οικουμενική; Πολλές άγνωστες παράμετροι κατά τη γνώμη μου και τα πάντα είναι ανοιχτά. Τεχνοκράτες; Ίσως οι περισσότερες πιθανότητες εδώ. Ούτε πολιτικό κόστος θα τους απασχολήσει, ούτε ιδεολογικές/κομματικές ενστάσεις. Βέβαια, στην γενικολογία πάνω, να δω πού θα βρούμε τεχνοκράτες που να μην έχουν καν υποψίες πάνω τους. Now that’s a challenge for sure!
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, εμείς μπορούμε πλέον να αποδεχτούμε την πραγματικότητα για αυτά που πρέπει να γίνουν; Που όσο δεν τα κάνουμε, τόσο θα χειροτερεύουν οι συνθήκες και ο τρόπος που θα εφαρμοστούν; Ευχάριστο δεν είναι (καλά, και λίγα λέω) αλλά τελικά δεν υπάρχει κι άλλος τρόπος, τουλάχιστον τώρα.
*ΥΓ1: Αντώνη, Βαγγέλη, γυρίστε πίσω ή έστω τηλεφωνείστε. Είχατε πιο βολικά επώνυμα.
ΥΓ2: Να ομολογήσω ότι το όλο σκηνικό με το #ThisIsACoup μπορεί και να βοηθήσει κάπου στο μέλλον. Για να είμαι δίκαιος δηλαδή.
ΥΓ3: Simply Priceless! Ευχαριστώ τον Αλέκο που μου το «σφύριξε»!
Και ναι, είναι πραγματικό tweet.