Μία εκ των στυλιστικά πιο underground παραγωγών της cine ιστορίας, το Trainspotting αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα ταινίας που ξεχειλίζει nineτίλα από τα πατζάκια. Από τη φρενίτιδα της ηρωίνης και τη μάστιγα του AIDS, μέχρι τη γενικότερη καλλιτεχνική αισθητική και την απέλπιδα προσαρμογή των πρωταγωνιστών να προσαρμοστούν σε νέες μόδες και κοινωνικές συνθήκες, το Trainspotting καταφέρνει να συναρπάζει με τον ωμό (υπέρ)ρεαλισμό του. Ο θεατής εγκληματίζεται από την πρώτη κιόλας σκηνή, μία από τις καλύτερες σεκάνς αρχής που έχουμε δει (το περίφημο "Choose Life")…

Παίρνοντας μια παρέα σκοτσέζων νέων που βιώνουν μια έκλυτα αυτοκαταστροφική καθημερινότητα, η ταινία δεν κάνει χάρες και δεν ωραιοποιεί καταστάσεις. Εξαρχής, δηλώνει με τίμιο τρόπο την πρόθεσή της. Ποια είναι αυτή; Η αναλυτικά ακραία απεικόνιση της ζωής των ηρωινομανών. Με κάθε λεπτομέρεια.

Ο Danny Boyle, βασιζόμενος στο μυθιστόρημα του Irvine Welsh, δε διστάζει να παρουσιάσει τα συναισθήματα εκστατικής ευφορίας που νιώθει ο χρήστης της ηρωίνης. Την ονειρική ηδονή που αντλεί όταν «χτυπάει» ενέσεις.

Χάρη στο σπινταριστό μοντάζ ο θεατής εξοικειώνεται γρήγορα με το ύφος της ταινίας και παρακολουθεί με ένοχη ευχαρίστηση ακόμα και τις εκ των προτέρων καταδικασμένες προσπάθειες του Renton (Ewan McGregor) για να «καθαρίσει» όταν αποφασίζει να κλειδαμπαρωθεί στο σπίτι του παρέα με τους… αναγκαίους κουβάδες!

Με μεγάλη ευστοχία, το Trainspotting παραλληλίζει την πορεία προς την πραγματική απεξάρτηση με ένα μακρύ εφιάλτη στον οποίο ο ναρκομανής ξαναζεί δυσάρεστες στιγμές του παρελθόντος του, όπως φαίνεται κι από την ανατριχιαστική σκηνή που ο πρωταγωνιστής βλέπει το νεκρό μωρό μιας φίλης του να τον επισκέπτεται περπατώντας στο ταβάνι(!) με τη μορφή μιας εμφατικά τρομακτικής παραίσθησης.

Ένα από τα πιο προσεγμένα κομμάτια του φιλμ είναι οι ιδιόρρυθμοι losers χαρακτήρες που απαρτίζουν το group. Ειδική μνεία στον Begbie ο οποίος σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μέλη της παρέας δε φτιάχνεται από την πρέζα αλλά από το να σαπίζει κόσμο στο ξύλο. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα επιχειρεί να ξεκινήσει τους καβγάδες του με παροιμιώδη πρωτοτυπία.

Όπως φαίνεται κι από την παραπάνω σκηνή, o Boyle αρέσκεται στο να σπάει την τραγικότητα του πυρήνα της ταινίας και να ελαφραίνει την ατμόσφαιρα με comic relief. Συνήθως με αηδιαστικά ξεκαρδιστικό τρόπο, όπως όταν ο Spud έχει κοιμηθεί στο σπίτι της κοπέλας του μετά από μια βραδιά μεθυσιού και έχει ξυπνήσει σε μια λίμνη από τα ίδια του τα περιττώματα. Φυσικά, στη συνέχεια προσπαθεί να το σκάσει… μαζί με το επίμαχο σεντόνι!

Last but not least, το soundtrack. Καθοριστικός παράγοντας στη δημοφιλία της ταινίας, κάτι το οποίο ήταν και αναπόφευκτο. Ειδικά όταν συνδυάζεις ηρωίνη με Iggy Pop και clubbing με το “Atomic”.