Υπάρχουν πολλά είδη κακών ταινιών. Αυτές που είναι τόσο βαρετές που παρακολουθώντας τες αρχίζεις να σκέφτεσαι για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ. Αυτές που είναι βουτηγμένες στα αφηγηματικά κλισέ και τους τρύπιους διαλόγους. Αυτές που οι πρωταγωνιστές υποδύονται τους ρόλους τους με εκνευριστικά πομπώδες ύφος, σαν να προσπαθούν να εκπληρώσουν χαμένα παιδικά όνειρα σεξπηρικής σταδιοδρομίας. Αυτές που η υπόθεση μπάζει περισσότερο κι από την άμυνα της Πανάθας. Αυτές που έχουν πάρει το είδος του «σινεφίλ» και έχουν ασελγήσει πάνω του, μετατρέποντάς το σε ψευτοκουλτουριάρικη μπαλαφάρα, και πάει λέγοντας.

Το The Room όμως δεν ανήκει σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες. Ή ανήκει σε όλες και άλλες 55 ταυτόχρονα. Ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος με τον «Πολίτη Κέιν των κακών ταινιών», όπως έχει αποκαλεστεί.

Τι είναι όμως αυτό που καθιστά το The Room πραγματικά ένα από τα αθλιότερα (υπο)προϊόντα της έβδομης τέχνης, αν όχι τον βασιλιά τους; Πρώτα από όλα, σε αντίθεση με άλλα ιερά τερατουργήματα της κινηματογραφικής ιστορίας, όπως είναι το “Manos: The Hands of Fate” και το “Plan 9 from Outer Space”, το “The Room” αντέχεις να το δεις ολόκληρο. «Μα αυτό δεν είναι κριτήριο της καλλιτεχνικής του ανωτερότητας;» θα ρωτήσει κάποιο ανίδεο χνουδωτό γατί εκεί έξω. «ΟΧΙ, μικρό χαριτωμένο αιλουροειδές», θα ανταπαντήσω εγώ. Για να ανακηρυχθείς ο χειρότερος σε κάτι, πρέπει να προσπαθήσεις. Το 'Manos' και το 'Plan 9', κατοχυρωμένα ως δύο από τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα του σινεμά, είναι απλώς εξαιρετικά κακοφτιαγμένα φιλμ, βασανιστικά στην παρακολούθησή τους ακόμα και για παρέα που έχει μαζευτεί για να χαβαλεδιάσει. Αν ήταν τόσο απλό, έπαιρνα κι εγώ μια κάμερα, την κουνούσα πέρα δώθε για 100 λεπτά και βουαλά, έτοιμο το χρυσό γιδοκούραδο. Δεν πάει έτσι όμως. Η αυθεντικά και ξεδιάντροπα κακή ταινία δεν αρκεί να είναι ανυπόφορη. Πρέπει να γεμίζει το θεατή με δέος, οργή και αγανάκτηση. Να τον κάνει να αμφισβητεί την αισθητική έννοια του κάλλους και να τον οδηγεί σταδιακά στην παράνοια. (Τoo far?).

Ερμηνείες

Το χορό των αριστοτεχνικών ερμηνειών σύρει ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος/πρωταγωνιστής/παραγωγός του ‘The Room’ Tommy Wiseau. Με μια προφορά που θυμίζει gay Σβαρτζενέγκερ που έχει υποστεί λοβοτομή, ο Wiseau στοιχειώνει την οθόνη με τη σουρεαλιστική εκφορά του λόγου του, τα άκυρα χαμόγελα και τη γενικότερη ηθοποιία του που σε κάνει να αμφιβάλλεις για την ψυχική του υγεία. Το υπόλοιπα μέλη του καστ καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες να τον ακολουθήσουν, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ακατόρθωτο να αγγίξουν τα επίπεδα ενός μάστερ που σολάρει αδιάκοπα.

Σκηνοθεσία

Το πιο αξιοπερίεργο είναι ότι πρόκειται για μια κανονική ταινία. Και εξηγούμαι: Με κάποιον μεταφυσικό τρόπο, ο Wiseau κατάφερε να εξασφαλίσει ένα budget 6 εκατομμυρίων δολαρίων ώστε να πραγματοποιήσει το ονειρικό του project. Και φαίνεται! Εξωτερικά γυρίσματα, πανάκριβα σκηνικά και σκηνές δράσης που κόβουν την ανάσα, συνθέτουν το παζλ της απαράμιλλα εξεζητημένης κινηματογράφησης. Το βραβείο βέβαια πηγαίνει στις σεκάνς των ερωτικών περιπτύξεων: Τριαντάφυλλα, slowmotion αγγίγματα, ατμοσφαιρική μουσική και ξαφνική βροχή που κυλάει αργά κι αισθησιακά στα παράθυρα, κάνουν τις softcore τσόντες του Alter να μοιάζουν με την ‘Αυτοκρατορία των Αισθήσεων’. Δυστυχώς, εξαιτίας της ακαταλληλότητας της συγκεκριμένης σκηνής, δε μπορούμε να την παρουσιάσουμε. Πάρτε όμως μία που πιθανόν να είναι ακόμα πιο φαιδρή.

Σενάριο

Άντρας αγαπάει γυναίκα. Γυναίκα απατάει άντρα με τον καλύτερό του φίλο. Γυναίκα ραγίζει καρδιά άντρα. Αυτό το all time classic μοτίβο διανθίζεται με έναν καταιγισμό από διαλόγους που δε βγάζουν νόημα, παράλληλες ιστορίες που αρνείσαι να πιστέψεις το πόσο ξεκάρφωτες είναι, εμβόλιμες σκηνές παράλογων συζητήσεων και συμπεριφορών, αλλά και μια σειρά από ατάκες που δε μπορούν παρά να σε κάνουν να αισθάνεσαι τυχερός που βίωσες την κινηματογραφική ιεροτελεστία που λέγεται ‘The Room’.

Περιττό να πω ότι το αριστούργημα του Wiseau έχει περάσει ήδη στη σφαίρα του cult, με το πιστό κοινό του να οργανώνει και να παραβρίσκεται σε ειδικές προβολές, επευφημώντας το κάθε λεπτό του μεγαλειώδους πονήματος.

Κι αν νομίζετε ότι δεν έχει νόημα μετά από όσα διαβάσατε να δείτε την ταινία, σας λυπάμαι. Κάντε το. Μη διστάσετε. Πόσες φορές έχετε την ευκαιρία να ζήσετε μια τόσο πρωτόγνωρη (και εξωφρενική) εμπειρία;