Η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι για πρώτη φορά την απολαυστικά ψυχανώμαλη πορεία που θα ακολουθήσει η ταινία.

Η φράση που έγινε μια από τις πιο διάσημες ποπ αναφορές όλων των εποχών.

Ο extra λόγος που βρίσκεις για να αγαπήσεις την ταινία, αν είσαι γυναίκα. Αν είσαι άντρας περνάς μια αναπόφευκτη κρίση αυτοπεποίθησης.

Η Μάρλα... που μετά από έναν μαραθώνιο αγκομαχητών μας πληροφορεί ότι έχει να πηδηχτεί έτσι απ’ το δημοτικό.

Η Μάρλα… που ως αυθεντική γυναίκα του Tim Burton είναι γκοθού και καπνίζει τόσο που κάνει τον Don Draper να μοιάζει ερασιτέχνης.

Ο Tyler… που μοντάρει ταινίες κινουμένων σχεδίων και στο ενδιάμεσο παρεμβάλει καρέ σκηνών από hardcore τσόντες έτσι ώστε να πληροφορηθεί το παιδικό κοινό από πού προέρχονται τα μωρά. Γιατί ο Tyler δεν παίρνει αψήφιστα το ρόλο του κι επιτελεί κοινωνικό κι εκπαιδευτικό έργο. 

Ο Tyler... που σε μια υπέρτατη πράξη αυτοθυσίας -και πεπεισμένος ότι είναι ο μόνος τρόπος για να κρατήσει η Λέσχη το υπόγειό της- κάθεται και τις τρώει από τον ταβερνιάρη. 

Η αμήχανη στιγμή σε πιάνει νευρικό γέλιο βλέποντας τον Brad Pitt τα χώνει στο χολιγουντιανό star system και τα πρότυπα που προωθεί.

Η προωθούμενη μηδενιστική θεώρηση της πραγματικότητας (το περίφημο τρεμάμενο close up μονόπλανο).

Η σκηνή που ο Norton προσπαθεί να απολυθεί μετ’ απολαβών και περνάει στη φάση των ξεκαρδιστικά σαδιστικών αυτοτραυματισμών.

Το χημικό έγκαυμα, ένα ακόμα βήμα για να φτάσεις πιο κοντά στον πολυπόθητο στόχο/πάτο.

Το αρρωστημένο χιούμορ και η απενοχοποιημένη παρακμή - με την απερίγραπτη βρωμιά, τα δόντια να εγκαταλείπουν το σπιτικό τους και το κατεστραμμένο σπίτι να στάζει περισσότερο κι από βρύση σε ταινία τρόμου.  

Η μεγάλη ανατροπή. Μπορεί να ξενέρωσε πολλούς αλλά αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους που η ταινία έχει περάσει ήδη σε επίπεδα κινηματογραφικής ιεροσύνης (παρά τα όσα λένε πολλοί αποστειρωμένοι κριτικοί που έχουν να αποθεώσουν πρωτότυπη ταινία από το θεώρημα του Παζολίνι).

Η τελευταία σκηνή, με το τραγούδι των pixies να πλαισιώνει ιδανικά τα πλάνα των διαδοχικών εκρήξεων.

Η Φιντσερική σκηνοθετική αισθητική μέσα από την οποία αναδείχτηκε με τον πιο ταιριαστό τρόπο το αριστούργημα του Πάλανικ.