Είναι αργά βράδυ και ετοιμάζεσαι να φύγεις από τη δουλειά σου. Μαζεύεις τα πράγματά σου και κατευθύνεσαι προς την έξοδο. Παρατηρείς από τα παράθυρα ότι βρέχει καταρρακτωδώς και σκέφτεσαι ότι πάλι καλά που έχεις φέρει και το Fiat Punto διότι η βροχή είναι τόσο δυνατή που ούτε για ταξί δεν μπορείς να σταθείς. Φτάνεις στο αυτοκίνητό σου λοιπόν όπως-όπως, μπαίνεις μέσα και ανοίγεις και τη θέρμανση, μην την αρπάξεις κιόλας με τόσο νερό που έφαγες. Ξεκινάς και στο δρόμο παρατηρείς ότι δεν βλέπεις πεζό ούτε για δείγμα. Βέβαια, δεν σου κάνει εντύπωση, Ούτε η ομπρέλα δεν μπορεί να “σώσει” κάποιον με τέτοια κακοκαιρία. Καθώς οδηγάς λοιπόν, με τους υαλοκαθαριστήρες να δουλεύουν στο φουλ, έχεις σταματήσει σε ένα φανάρι και βλέπεις λίγο πιο κάτω σε μια στάση λεωφορείου τρία άτομα να περιμένουν. Μόλις ανάβει πράσινο το φανάρι ξαναξεκινάς και όπως προχωράς κοιτάς καλά-καλά και τους τρεις. Μία ηλικιωμένη, δίπλα της ένας παλιός σου φίλος που έχετε να μιλήσετε 2-3 χρόνια και τέλος ένα 10χρονο παιδί. Όλοι εμφανώς ταλαιπωρημένοι από τις καιρικές συνθήκες. Σκέφτεσαι μήπως να τους έπαιρνες να τους πας σπίτι τους τον καθένα, αλλά κοιτάς το πίσω κάθισμα και είναι γεμάτο με τσάντες και άλλα πράγματα.