Τι είναι επιτέλους πια αυτή η δυτική κουλτούρα; Ένας βασανισμένος όρος που περιφέρεται δεξιά κι αριστερά σερνόμενος μέσα κοπριές ανακριβειών και σκόπιμων παρερμηνειών, θα απαντήσω εγώ. Και όσο χαζορομαντικός κι αν είμαι σε ορισμένα θέματα δεν έχω «χτυπήσει» ακόμα τέρμα στο βλακόμετρο της αυταπάτης ώστε να έχω την αφελή πεποίθηση ότι ένα ιντερνετικό άρθρο πρόκειται να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους». Παρόλα αυτά ήρθε η ώρα να εκθέσω -μερικώς- την άποψή μου για το εκτενέστατο ζήτημα που πολλοί ονομάζουν πολιτισμική σύγκριση (και σύγκρουση).
Πειθαρχία από την Άπω Ανατολή
Θυμάμαι ένα επεισόδιο του αριστουργηματικού ντοκιμαντέρ The World at War που έχει καεί μέσα στον εγκέφαλό μου. Ήταν εκείνο που περιγράφονταν οι μάχες στη Βιρμανία προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου, με τους Βρετανούς να ηγούνται των συμμαχικών δυνάμεων και τους Ιάπωνες να οδηγούν την πλευρά του Άξονα. Προσπερνώντας τις στρατηγικές νίκες, τις φρικαλεότητες και τις ιστορικές αναλύσεις προχωράω κατευθείαν στην ουσία. Χρόνια αργότερα πολλοί Βρετανοί στρατιώτες περιέγραφαν τις συνθήκες αιχμαλωσίας των Ιαπώνων κρατουμένων. Ανέφεραν (και καθώς το γράφω ανατριχιάζω) ότι σε πολλές περιπτώσεις ήταν αναγκασμένοι να ΔΕΝΟΥΝ τα χέρια των τραυματισμένων αιχμαλώτων τους για να μην ανοίγουν ΜΟΝΟΙ τους τις πληγές τους πάνω στην προσπάθειά τους να διαπράξουν αυτοκτονία, ξεσκίζοντας τις ίδιες τους τις σάρκες! Αυτός ήταν όμως ο μεγάλος πολιτισμός της Άπω Ανατολής. Και δεν ειρωνεύομαι. Το ιδιόμορφο αυτό χαρακίρι ήταν απόλυτα σύμφωνο με τη γενικότερη κοσμοθεωρία τους. Η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν μηδενική όταν ερχόταν σε αντίθεση με διαστρεβλωμένες έννοιες Τιμής και Πολεμικής Αρετής.
Κομμουνιστική στιβαρότητα
Με παρόμοιο τρόπο φερόταν και ο Στάλιν. Φυσικά και η συμβολή των σοβιετικών δυνάμεων στο ανατολικό μέτωπο ήταν καθοριστική για την επικράτηση των Συμμάχων, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι χιτλερικές αρμάδες άφησαν πίσω τους έναν αστρονομικό αριθμό νεκρών. Σχεδόν τριπλάσιο από τις ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ γερμανικές απώλειες ΟΛΟΥ του πολέμου! Ο Στάλιν δεν είχε κανένα πρόβλημα να θυσιάζει αβέρτα τις ζωές των συμπολιτών του και γι’ αυτό το λόγο ήρθε και η νίκη. Δε νομίζω να υπήρχε δυτικός ηγέτης που να άντεχε να υιοθετήσει τη στρατηγική του «όσους δικούς μας κι αν σκοτώσουν εμείς θα στέλνουμε τους επόμενους μέχρι να τους κερδίσουμε στο παιχνίδι των αριθμών». Γιατί, για να λέμε την αλήθεια, αυτό έγινε. ΟΣΟΥΣ σοβιετικούς και να εξόντωναν οι Γερμανοί, τους περίμενε η επόμενη «φουρνιά». Γι’ αυτό και ήταν πρακτικά αδύνατον να επιβληθούν στο τέλος. Είδατε; Περίεργο πράγμα η Ιστορία. Η τελική μας επικράτηση επετεύχθη σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας αυτής της απουσίας δυτικών αξιών από το ηθικό οπλοστάσιο του Στάλιν. Οπότε, υποθέτω, σε ευχαριστούμε Ιωσήφ που υπήρξες τόσο σουρεαλιστικά στυγνό κάθαρμα και δεν άνοιξες τα πόδια σου όπως οι Γάλλοι.
The German army is like an elephant attacking a host of ants. The elephant will kill thousands, maybe millions, but in the end, their numbers will overcome him
Συνταγματάρχης Bernd Von Kielst
Ισλάμ και ξερό ψωμί
Και ήρθαμε στο αγαπημένο μου ζήτημα. Θα μπορούσα να γράψω άπειρα πράγματα για την πολιτισμική κατωτερότητα της ισλαμικής κουλτούρας έναντι της δυτικής. Αυτό όμως θα αποτελούσε υλικό για καμιά εικοσαριά άρθρα. Από τα θεοκρατικά ξερατά και τις φασιστικές συμπεριφορές, μέχρι την (αν)ελευθερία της έκφρασης, την έλλειψη κοινωνικών δικαιωμάτων και την γενική αντιμετώπιση των γυναικών και των μειονοτήτων, τα (χιλιοειπωμένα) περιεχόμενα τoυ καταλόγου θα τελείωναν σε κάνα μήνα. Το ποιο ακριβώς είναι το συνολικό ποσοστό του πληθυσμού των μουσουλμάνων το οποίο ασπάζεται τις παραπάνω πρακτικές και απόψεις είναι επίσης θέμα για κάποια άλλη φορά, οπότε ας πω μονάχα προς το παρόν ότι τα νούμερα που παρουσιάζονται μπορούν να χαρακτηριστούν το λιγότερο αποκαρδιωτικά.
Αντί των παραπάνω θα επιλέξω να επικεντρωθώ και πάλι στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτό που αρνούνται να καταλάβουν πολλοί κατά τα άλλα δυτικοί είναι ότι το πρόβλημα ΔΕΝ βρίσκεται (κυρίως) στις επιθέσεις αυτοκτονίας, τις κομμένες κλειτορίδες και τους δημόσιους λιθοβολισμούς. Αυτά είναι οι ακραίες εκδηλώσεις του ιδεολογικού ισλαμικού πυρήνα. Το πολιτισμικό φάσμα είναι πολύ ευρύτερο. Όταν σου έχουν περάσει στο μεδούλι κορανικά αποσπάσματα που τονίζουν την ασημαντότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και σου προτείνουν ένα επικίνδυνα εναλλακτικό lifestyle είναι δύσκολο να δεις τα πράγματα με την ίδια ματιά όπως ένας δυτικός. Κι εμείς είχαμε παρόμοια προβλήματα με την επιβληθείσα μορφή του Χριστιανισμού αλλά πλέον οδεύουμε ολοταχώς σε μια εποχή που θα παρατηρούμε τα εγκληματικά κομμάτια ορισμένων παρωχημένων, θρησκευτικών καταλοίπων να κάνουν τις αραιές, γραφικές εμφανίσεις τους.
Ο Μωάμεθ ήταν ένας πολεμοχαρής στρατηλάτης που εγκαθίδρυσε τη βάση για τα αραβικά χαλιφάτα κατακτώντας εδάφη, πηγαίνοντας σε επεκτατικούς πολέμους και σφάζοντας πληθυσμούς. Αυτός ήταν ο πνευματικός ηγέτης μιας ολόκληρης θρησκείας. Το απόλυτο πρότυπο. Μπορεί οι Χριστιανοί να έκαναν τα ίδια (και χειρότερα) στις σταυροφορίες αλλά να θυμηθούμε ότι η αντίστοιχη θρησκευτική φιγούρα τους ήταν ο Ιησούς, ένας μαζοχιστής, πασιφιστής, χίπης που την έβρισκε όταν του χτυπούσαν το ένα μάγουλο ώστε να γυρίσει και το άλλο. Δεν υπάρχει λοιπόν ισοδύναμα λογική ακολουθία στις πορείες που ακολούθησαν τα δύο αυτά δόγματα.
Για να καταλήξω όμως κάπου. Αυτό που θέλω να πω μπορεί να συνοψιστεί κατά πολύ σε οκτώ λέξεις που έχουν ξεστομίσει σε πλείστες περιπτώσεις διάφοροι τζιαχαντιστές, από κοινοί τρομοκράτες μέχρι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της Χαμάς. Δώστε βάση, σοβαρολογώ τώρα, πρόκειται για μια από τις πιο συγκλονιστικά σκοτεινές φράσεις που θα ακούσετε ποτέ στη ζωή σας, δεν υπερβάλω. Έτοιμοι; Πάμε: We love death more than you love life. "Αγαπούμε το θάνατο περισσότερο από όσο εσείς αγαπάτε τη ζωή". Καταλάβατε τώρα;
Ο αυθεντικός δυτικός δεν αγαπάει τίποτα περισσότερο από τη ζωή. Τη δική του, της οικογένειάς του, των φίλων του. Και προσπαθεί να την εξελίξει, να την αλλάξει, να τη βελτιώσει. Πώς; Έχοντας κατανοήσει και αποδεχτεί την ύπαρξη ενός αδιαπραγμάτευτου μονόδρομου: τη χρήση της λογικής ως εργαλείο λήψης αποφάσεων. Έτσι έρχεται η πρόοδος, η ευτυχία, η άνθηση και ευημερία του κοινωνικού συνόλου. Χωρίς ενοχές, χωρίς καταστροφικές καταπιέσεις. Δεν είναι το τέλειο και δεν είναι αυτό που πάντα υπερισχύει (θυμηθείτε την παραπάνω παράγραφο για τον -εν τέλει- ευεργετικό αντιδυτικισμό του Στάλιν), είναι όμως ό,τι πιο κοντινό έχουμε σε πυξίδα αντικειμενικής ηθικής.
Υ.Γ. Όποιος κάνει το λάθος να προσδώσει «δυτικό πρόσημο» στο Χίτλερ (κάτι που το ακούω συχνά) ας το ξανασκεφτεί. Εγώ, ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω! Η δυτική κουλτούρα ΔΕΝ είναι γεωγραφικός προσδιορισμός (ούτε και αυτόματο γνώρισμα όσων ανθρώπων γεννήθηκαν π.χ. στην Ευρώπη), αλλά σύνολο πολιτισμικών χαρακτηριστικών και αξιών. Για αυτό το λόγο χώρες όπως η Αυστραλία και η Νότιος Κορέα θεωρούνται πολύ πιο δυτικές από τη Ρωσία ή την Κολομβία.
Υ.Γ.2 Επειδή για να αναλυθούν επαρκώς όλες οι πτυχές που συνθέτουν την ανωτερότητα του Δυτικού Πολιτισμού θα απαιτούνταν τόμοι, το παρόν άρθρο επικεντρώθηκε μόνο στο κομμάτι της βαρύτητας που δίνεται στην ανθρώπινη ζωή από την εκάστοτε κουλτούρα. Θα ακολουθήσουν και συνέχειες που θα φωτίζουν διαφορετικά σημεία.
