Όμορφα δεν περνάμε αυτές τις μέρες; Διαρκές τζέρτζελο, συζητήσεις που καταλήγουν πάντα στο ίδιο σημείο, χαμογελαστός αγνός κοσμάκης στα atm να κάνει σεφερλίδικα αστειάκια για τον Αλέξη -επιχείλιο έρπητα- Τσίπρα, για τα ιδρωμένα καβλωτικά μούσκουλα του Γιάνη -σανοτροφοδότη- Βαρουφάκη (πάει κι αυτός – τον φάγαν τα συμφέροντα), για τον σακάτη Γερμαναρά, για τον μπεκρή Γιούνκερ, για τον εγγονό του Ναζί αξιωματικού, Τουσκ, για τα δύσκολα παιδικά χρόνια της Ζωής (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) και πάει λέγοντας.
Το μεσημέρι τελείωσε η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών και μάθαμε ότι το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος ερμηνεύεται ως «εντολή του λαού για συμφωνία εντός του ευρώ». Δηλαδή να υποθέσω ότι αν έβγαινε το «ΝΑΙ» θα έπρεπε να βγούμε στο δρόμο γυμνοί και αυνανιζόμενοι, ανεμίζοντας γιγάντιες σημαίες με τη φάτσα του Αντενάουερ.
Εχθές πάντως δεν επιβεβαιώθηκαν οι στοιχηματικές προβλέψεις και έχω αρχίσει να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δε θέλω να ζω σε έναν κόσμο που ούτε τους bookmakers δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε… Οπότε, απηυδισμένος πλέον, δηλώνω το εξής: Καμία πρόβλεψη! Αυτή είναι εξάλλου και η ενδεδειγμένη επιλογή του δειλού. Μακάρι αύριο, δανειστές, Θεσμοί και το συμβούλιο των Ιλλουμινάτι να υποχωρήσουν και το αγόρι μας να τους πάρει τα σώβρακα και να τα δώσει στον Λαφαζάνη να τα κάνει τραπεζομάντηλο για να σκουπίζει τα δάχτυλά του από τη λίγδα της λαϊκής ρέγκας.
Bookmakers κουφάλες έρχονται κρεμάλες
Επειδή όμως αυτό δε θα γίνει (ουπς, πρόβλεψη) πρέπει να αναμένουμε ότι κάθε πιθανή συμφωνία θα ενσωματώνει φαλλικά ομοιώματα που προετοιμάζονται για «γκλακ-σκλουτς» (συγγνώμη, δε μπορώ να μεταφέρω καλά τον ήχο που γίνεται κατά το ‘μπες –βγες’ στην πρωκτική κοιλότητα).
Και για να γράψω ελαφρώς πιο σοβαρά. Εγώ τον Ιανουάριο δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλα αυτά δεν τασσόμουν με την πλευρά των κινδυνολόγων. Τους έβριζα. Τους έλεγα ηλίθιους που τρομοκρατούν για να τρομοκρατούν. Εντάξει, προφανώς δεν περίμενα ότι οι σύντροφοι θα υλοποιούσαν όλα όσα υπόσχονταν, αλλά όχι κι έτσι ρε φίλε! Μα παντού αποτυχία; Με εξαίρεση το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και την ιθαγένεια, πλήρης αποτυχία σε όλα. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά προτιμώ να αφήσω να τα πει για μένα ένα tweet που, πέραν του ότι το θεωρώ πανέξυπνο, αντικατοπτρίζει πλήρως και την δική μου άποψη.
Δηλαδή δεν προβληματιζόμαστε που τις μέρες που προηγήθηκαν βλέπαμε στα τηλεοπτικά πάνελ αριστερούς υπουργούς και βουλευτές να τεμαχίζονται από ακροδεξιούς; Είναι ωραίο θέαμα να βλέπεις τον Άδωνη και τον Βορίδη να κάνουν τον Φίλη το πουτανάκι τους; Για κάποιους μπορεί και να είναι. Για μένα όχι.
Εμετικά Λογικά Σφάλματα
Δε θα αναλύσω τόσο το ζήτημα «προπαγάνδα των media», αλλά το πόσο εκνευριστικά επιστρατεύθηκαν και από τις δύο πλευρές αυτό το διάστημα κάποιες λογικές πλάνες. Επειδή όμως ήταν minimum καμιά ντουζίνα, επιλέγω να επικεντρωθώ στις δύο που ήταν οι πιο χτυπητές, ανόητες και διαδεδομένες. Πριν το κάνω, να διευκρινίσω ότι οι συγκεκριμένες πλάνες χρησιμοποιούνται στην πολιτική σκηνή παγκοσμίως εδώ και δεκαετίες, σπανίως όμως βρίσκει κάποιος περιπτώσεις που μονοπώλησαν σε τέτοια έκταση τον δημόσιο διάλογο.
Guilt By Association (γνωστή και ως «κακές παρέες»)
Oρισμός: Η πλάνη κατά την οποία ο Χ απορρίπτει έναν ισχυρισμό απλά και μόνο επειδή του υποδεικνύεται ότι ο συγκεκριμένος ισχυρισμός γίνεται αποδεκτός από ανθρώπους που (ο Χ) αντιπαθεί. / Ένα επιχείρημα με το οποίο ο Χ επιτίθεται στον Ψ επειδή ο τελευταίος μοιράζεται μια άποψη με κάποιον τρίτο (που θεωρείται κακός, ανήθικος, αναξιόπιστος κλπ).
Κανείς δε μπορεί να ξεχάσει τα επιχειρήματα εκατέρωθεν:
-Θα ψηφίσεις ΝΑΙ; Μα αυτό υποστηρίζουν οι διεφθαρμένοι επιχειρηματίες, τα προπαγανδιστικά ΜΜΕ και ο Σαμαράς!
-Θα ψηφίσεις ΟΧΙ; Μα αυτό υποστηρίζουν οι δραχμιστές, η Λεπέν και η Χρυσή Αυγή!
Πώς επιλύεται: Σταματάμε άμεσα να πίνουμε νερό μιας και στην ίδια δραστηριότητα επιδίδονται όλοι οι παραπάνω.
Tu quoque (αποδίδεται από τα λατινικά ως «κι εσύ επίσης» - γνωστό και ως «επίκληση στην υποκρισία»)
Ορισμός: Η λογική πλάνη που έχει ως στόχο να καταρρίψει τη θέση του συνομιλητή μέσα από τον ισχυρισμό ότι και ο ίδιος ο συνομιλητής αποτυγχάνει να φερθεί και να πράξει σύμφωνα με αυτή τη θέση.
Τις περισσότερες φορές δε χρειάζεται καν να αναφερόμαστε για το ίδιο ακριβώς γεγονός. Για παράδειγμα: Όταν οι Αμερικάνοι εγκαλούν τον Πούτιν για παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυτός απαντάει κάτι του στυλ «ναι αλλά εσείς έχετε το Γκουαντάναμο» έχουμε μια καραμπινάτη περίπτωση Tu quoque. Αντιστοίχως, όποτε κάποιος κατηγορούσε την κυβέρνηση για την κατάσταση με τις κλειστές τράπεζες και τις ουρές στα ATM μια κλασική απάντηση ήταν «να μας πείτε για τις ουρές στον ΟΑΕΔ που τις δημιουργήσατε εσείς!».
Πρώτον: Προφανώς και φταίνε οι προηγούμενοι για τις ουρές στον ΟΑΕΔ. ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΜΙΛΑΜΕ ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ?? Ε; Είναι απάντηση αυτή; Το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν απαντάει καθόλου στην κατηγορία που σου αποδόθηκε και απλά πετάς το μπαλάκι στην εξέδρα.
Δεύτερον: Όταν απαντάς κατ αυτόν τον τρόπο αποδέχεσαι αυτομάτως την κατηγορία του άλλου και αποδεικνύεις την ενοχή σου. Αλλιώς θα έλεγες «όχι, εγώ δεν ευθύνομαι καθόλου για αυτό που με κατηγορείτε». Να σας το πω αλλιώς, με ένα ακραίο παράδειγμα (τώρα είμαι σχεδόν σίγουρος ότι διαπράττω κι εγώ κάποιο λογικό σφάλμα): Σου λείπει το πορτοφόλι και λες στον Βρασίδα, «Έκλεψες το πορτοφόλι μου» και αυτός σου απαντάει «Εσύ έβρισες τη μάνα μου». Μετά από αυτή τη στιχομυθία τι πιστεύεις; Σου έκλεψε το πορτοφόλι ή όχι;
Υ.Γ. Μιας και θεωρείται πλέον από όλους αυτονόητο ότι τα μέτρα που θα έρθουν θα είναι αγγουράτα (or else δραχμούλα) τουλάχιστον ας ελπίζουμε ότι τις προσεχείς ώρες/μέρες θα σωθεί η παρτίδα με μια υποχώρηση των δανειστών στο θέμα του χρέους ή/και της προσφοράς αναπτυξιακού πακέτου. Σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δε γίνει, η παραίτηση της κυβέρνησης είναι επιβεβλημένη.