Η αυτοκτονία είναι το πιο θαρραλέο πράγμα στον κόσμο. Χρειάζεται τρομερά κότσια για να καταφέρεις να αφαιρέσεις την ίδια σου τη ζωή. Να καταφέρεις να ξεπεράσεις όλες σου τις φοβίες και να φτάσεις σε ένα επίπεδο πλήρους συνειδητότητας και ελέγχου του εαυτού σου. Μπλε Στρουμφάκια σε ροζ Νορβηγικό πλάνο. Η αλλιώς, πούτσες μπλε σε ροζ βαζάκια.

Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι η αυτοκτονία εμπεριέχει και ένα ίχνος γενναιότητας. Κι ο Βρασίδας θα συμφωνούσε σε αυτό, λέγοντας : «Ε, ναι ρε συ, χρειάζεται να πάρεις θάρρος για να υπερκερδίσεις το ένστικτό σου.». Όόόόόχι, χρειάζεται κάποια δόση ψυχασθένειας για να υπερκερδίσεις το ένστικτό σου. Το ένστικο της επιβίωσης (ή αυτοσυντήρησης, όπως προτιμάτε), είναι το βασικότερο που έχουμε. Για να απενεργοποιηθεί, έστω και στιγμιαία, πρέπει κάτι να μην πηγαίνει καλά στο ρετιρέ, για να το πω απλοϊκά.

Οκ, οκ, καταλαβαίνω κάποιες παρορμήσεις που έχουμε, όπως το να δικαιώνουμε νεκρούς. By the way, μια μικρή παρένθεση : Τι γαμημένο κόλλημα κι αυτό να δικαιώνονται νεκροί; Και δεν μιλάω απλά για το συνηθισμένο «Ναι, αρχοντοκαριολομαλάκας ήταν, αλλά ήταν άνθρωπος και ένας άνθρωπος πέθανε κλπ κλπ». Μιλάω για το «Ναι, αρχοντοκαριολομαλάκας ήταν, αλλά να μην τα θυμόμαστε τώρα αυτά, έχει πεθάνει, να θυμόμαστε τα καλά του.», και μιλάνε για τον Genghis Khan ξέρω ‘γω.

Επανέρχομαι, οκ, υπάρχει αυτή η κοινωνική παρόρμηση. Οκ, να δεχτώ κιόλας ότι η πράξη της αυτοκτονίας τελείται υπό ένα υπέρτατο καθεστώς πίεσης και απελπισίας. Να το δεχτώ και αυτό. Δεν δέχομαι όμως το μαγικό σφουγγαρόπανο που περνάει και σβήνει το χρονολόγιο αυτού του καθεστώτος. Διότι είναι άλλο να μην αντέχεις άλλο ψυχολογικά, και άλλο να μην αντέχεις άλλο γιατί τα έχεις κάνει τόσο σκατά. Άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει γιατί πέθανε η μάνα τους, ο πατέρας τους, τα παιδιά τους, ο σκύλος τους, ο γείτονας και την επόμενη μέρα πατήσανε και μπανανόφλουδα. Άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει λόγω χρεών, άλλοι έχουν αυτοκτονήσει γιατί τους παράτησε η γκόμενα, ή γιατί η Ατλέτικο με την Γιουβέντους έφεραν κουλουράκια και δεν πέρασε ο Θρύλος. Που την πας την καρέκλα ρε Βρασίδα; Άσε κάτω το σκοινί σε παρακαλώ. Είναι τρελός, θα το κάνει!

Καλά ρε πλίνθε της πυραμίδας του Χέοπα (ναι, κλεμμένο, σκάστε! Απλά είναι και γαμώ τις ατάκες), θα αυτοκτονήσεις για τη μπάλα ρε γαμώτο; Από την άλλη βέβαια, αν είσαι διατεθειμένος να αφαιρέσεις την ίδια σου τη ζωή για τη μπάλα, τότε είσαι διατεθειμένος να κάνεις πολλά πράγματα για τη μπάλα, οπότε, on a second thought, ok, good choice mate! Anyway, μπορεί να συμβούν γεγονότα εκτός του ελέγχου μας, των οποίων η βαρύτητα και το πλήθος να μας φέρουν σε τέτοια κατάσταση. Ακόμα κι εκεί βέβαια, πάλι κάτι έχει «χαλάσει», είτε από κατάθλιψη (και όχι τη μοδάτη κατάθλιψη του στυλ «μου έκαναν spoiler στο Game of Thrones και με έπιασε κατάθλιψη», την κανονική), είτε από κάποια άλλη εκδήλωση ψυχολογικής ασθένειας. Δεν αναφέρομαι επίσης σε όσους πήραν το όπλο, το έβαλαν στον κρόταφο και πάτησαν την σκανδάλη προσπαθώντας να σκοτώσουν τον μεγάλο πράσινο δράκο που ερχόταν προς το μέρος τους με τη στολή της Sailor Moon, κοινώς υπό την επήρεια ισχυρών παραισθησιογόνων.

Ο πράσινος δράκος με τη στολή της Sailor Moon

Μιλάω για αυτούς που έκαναν την μεγάλη «απόδραση». Μμμ, ναι, εεεε βέβαια. Κάτι για ποντίκια και καράβι θέλω να πω τώρα, αλλά δεν μου έρχεται ακριβώς. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις, τείνουμε να θυμόμαστε τις αβάσταχτες συνθήκες υπό τις οποίες αυτοκτόνησε ο άλλος και όχι το πώς έφτασε σε αυτές τις συνθήκες, και τι ευθύνες φέρει. Και επειδή, όπως συμβαίνει σε όλα τα θέματα, κάπου εδώ κάνει ντου και ο Λαϊκισμός και έχουμε αποτελέσματα όπως το παρακάτω. «Η παρανοϊκή πολιτική της κυβέρνησης ωθεί τους ανθρώπους σε αυτοκτονία». Μάλιστα, οκ, αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχουμε και κανένα κράτος κοινωνικής πρόνοιας, αλλά το πάμε μέχρι εκεί; Αυτοκτόνησε λέει ο άλλος γιατί είχε χρέη 200.000€ από ψιλικατζίδικο και φταίει το κράτος; 200.000€; από ψιλικατζίδικο; Όπως έχουν αυτοκτονήσει κι άλλοι τα τελευταία 100 χρόνια γιατί θα πηγαίναν φυλακή για παράδειγμα. Στο εγχειρίδιο χρήσης ανθρώπινης λειτουργίας, αυτό το λένε δειλία, όχι θάρρος. Man up and face the music, dude. Τα έκανες σκατά, δεν προέβλεψες τις συνέπειες των πράξεών σου, ή τις προέβλεψες και τις αγνόησες και ήρθε η ώρα να τις υποστείς. Ανάλαβε λοιπόν τις ευθύνες σου και δείξε στον κόσμο τι σημαίνει θάρρος. Γιατί αυτό είναι θάρρος, όχι το ξυραφάκι στις εκβολές του ποταμού Φλέβαση.

Και ήρθε η ώρα να περάσουμε σε αυτούς που δεν τα καταφέρανε μωρέ. Προσπαθήσανε τα καημένα να αυτοκτονήσουν αλλά απέτυχαν. Οι οποίοι είναι είναι περισσότεροι. Πολύ περισσότεροι. Σύμφωνα με μία έρευνα στις ΗΠΑ, το 2008, η αναλογία των αποτυχημένων αποπειρών προς τις επιτυχημένες ήταν 33 προς 1! Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, υπολογίζεται ότι υπάρχουν κάθε χρόνο 20 αποτυχημένες προσπάθειες για κάθε μία πετυχημένη. Τι έγινε; Τόσο άχρηστοι είμαστε; Ούτε να αυτοκτονήσουμε δεν μπορούμε; Προφανώς όχι. Ένα μικρό ποσοστό είναι απόπειρες οι οποίες διακόπηκαν συγκυριακά. Το μεγαλύτερο όμως ποσοστό είναι απόπειρες που δεν είχαν καν σκοπό να πάνε μέχρι πέρας. Ξέρετε, αυτές που πρώτα παίρνουμε τηλέφωνο κάποιον να του πούμε ότι ΘΑ αυτοκτονήσουμε. Η επίσημη ονομασία είναι attention-seekers.

Θέλω όμως να βάλω έναν τεράστιο αστερίσκο σε όλο αυτό. Τον αστερίσκο της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Ειδικά σε περιπτώσεις ανίατων ασθενειών οι οποίες τραβάνε καιρό, ταλαιπωρούν και βασανίζουν τον ασθενή. Το επίπεδο σωματικής ή και πνευματικής αλλοίωσης είναι πολλές φορές μη διαχειρίσμο, αντικειμενικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να έχει το δικαίωμα ο ασθενής να κάνει αυτήν την επιλογή. Και αν ο ίδιος δεν έχει δικαιοπρακτική ικανότητα, τότε ναι, αυτό το δικαίωμα να το έχουν οι συγγενείς πρώτου βαθμού. Είμαι αδιαπράγμευτα υπέρμαχος του «Death with Dignity», όπως λέγεται.

Κοινωνικό μήνυμα του westcult.gr : Αν σκέφτεσαι την αυτοκτονία, ζήτα βοήθεια. Κατά 95% δεν είσαι πραγματικά διατεθειμένος να αυτοκτονήσεις. Αν πάλι είδες δράκο στο άρθρο, ζήτα και πάλι βοήθεια. Και κόψε τα σκληρά.

ΥΓ : 0,14% είναι το ποσοστό των θανάτων ετησίως που προέρχονται από αυτοκτονία. Όχι του πληθυσμού. Μόνο των θανάτων.